O παιδικός σταθμός

Όταν έφτασε ο καιρός να πάω στον παιδικό σταθμό η μάνα μου ήταν μέσα στο άγχος και όχι άδικα. Είχα υποβληθεί σε τρεις εγχειρήσεις γύρω από τον τένοντα και το αιμάτωμα που εμφάνισα στο κεφάλι κατά την πρόσκρουση της κουτάλας πάνω στο κεφάλι μου στην διάρκεια της γέννας, όπου ήμουν και πόντο πόντο με γύψο. Το άγχος δεν προερχόταν από την εικόνα μου, αλλά από τον ρατσισμό που λάβαμε από τους εξωτερικούς παράγοντες και κυρίως από τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς, οι οποίοι μας έκλειναν την πόρτα κατάμουτρα για να μην δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα στα άλλα παιδάκια από το θέαμα που θα αντίκριζαν. Φυσικά, οι γάζες από το κεφάλι μου είχαν αφερεθεί και το μόνο που φαινόταν ήταν δυο γύψοι στα πόδια μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πού ήταν το κακό.
Το μόνο κακό στην όλη υπόθεση, ήταν ότι εγώ έμεινα μόνη μου και αποξενωμένη από τα παιδιά της ηλικίας μου και συνέχισα να μεγαλώνω με την ίδια λογική ακόμη και όταν πήγα στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Άρχισα να ακονίζω το μυαλό μου για να είμαι αντάξια συνομιλητής απέναντι σε έναν άνθρωπο που είναι μεγαλύτερος μου κατά πέντε και αργότερα κατά δέκα και είκοσι χρόνια. Ήταν για μένα ένα πολύ όμορφο παιχνίδι. Ούτος ή άλλος εγώ μέχρι τριών χρονών, δεν μπορώ να πω ότι έπαιξα με παιχνίδια. Το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου το θυμάμαι καλυμμένο από σκηνές νοσοκομείου. Μάλιστα, έχω και φωτογραφίες που έκλεισα το πρώτο μου έτος σε κλινική της Γερμανίας και σβήνουμε τα κεράκια μαζί με τους γιατρούς. Κάποτε ήθελα να γίνω και εγώ γιατρός. Να βοηθάω κόσμο. Όμως η ευθύνη ήταν μεγάλη. Δεν ήθελα να γίνω σαν όλους αυτούς που με πετσώκοψαν. Κι έτσι άλλαξα πορεία με πολύ κόπο.
Μίλησα σχετικά νωρίς. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι δεν περίμεναν καν να μιλήσω ή να δω οι γιατροί. Αν και πρώτη δημοτικού, δεν πήγα στο χρόνο μου πάνω, έμεινα στο σπίτι και έμαθα όλα όσα μου ήταν απαραίτητα. Εμαθα να λέω ποίηματα, να γράφω, να διαβάζω και να μετράω ως το εκατό. Έμαθα να ζωγραφίζω και να κάνω χειροτεχνίες.
Περπάτησα αργά βέβαια. Μέχρι πέντε μισι χρονών μπουσουλούσα. Και παρ'όλο που βγάλαμε το γύψο, χρειάστηκε αρκετός καιρός κάτω από φυσιοθεραπείες και διάφορες ασκήσεις για να μπορέσω να πατήσω εστω και για λίγο όρθια στα πόδια μου.
Όταν τελικά κατάφερα να πάω στο δημοτικό, η δασκάλα μου, η κυρία Τούλα, εξήγησε με πολύ γλυκό τρόπο στα παιδιά για μένα. Τους είχε πει ότι μια μελισσούλα είχε τσιμπήσει το πόδι μου και πως για αυτό δεν μπορώ να το πατήσω καλά τώρα. Εκεί, έκανα και την πρώτη μου καλή φίλη: Την Σουζάνα.