Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Διαδικτυακές σκανδαλιές

Πριν καμποσους μηνες γνωρισα εναν παντρεμενο. Δεν περιμενα ποτε οτι η ιδεα και μονο του να παω με καποιον που ανηκει σε αλλη γυναικα θα μπορουσε να με φτιαξει. Στο μυαλο μου οποτε ακουγα την λεξη παντρεμενος, ερχονταν η εικονα ενος παλιομοδιτικου, κακογουστου αντρα που βουταει το δαχτυλο οσο πιο βαθια γινεται μεσα στην μυτη του και υστερα με αυτα που ανακαλυψε, γυριζει την σελιδα στην εφημεριδα που του αφησε το πρωι ο μεγαλος του γιος στο τραπεζακι του σαλονιου λιγο πριν φυγει για την σχολη του ως αιωνιος φοιτητης και δηθεν λαμπρο μυαλο που αδικειται στην χωρα μας...
Τον γνωρισα μεσα σε μια ιστοσελιδα με μια φωτογραφια που δεν προσδιοριζε αν ειναι γυναικα ή αντρας απο πισω και για αυτο τον λογο, τον αγνοησα αρχικα πανω στην κινηση του να μου μιλησει. Οταν ομως ανακαλυψα ποιος κρυβεται πισω απο αυτο το αβαταρ κατι σκιρτησε μεσα μου. Δεν ξερω αν ηταν το σφυρι που μου εδινε μια στο κεφαλι για ολα οσα πιστευα τοσα χρονια για την λεξη παντρεμενος, αν ηταν η εξαρση των ορμονων ή απλη ταυτηση καταστασεων... Ψηλος, ανοιχτοχρωμος, με αμυγδαλωτα ματια και χειλη που θα μπορουσε να ζηλεψει και το πιο ζουμερο μοντελο διαφημισης κραγιον και λιπ γκλος, με ανεση και τεκμηριωμενη  τοποθετηση σχεδον σε ολα τα θεματα που θα μπορουσαν να απασχολησουν τους ανθρωπους και αγαπη προς την μουσικη και το καλαισθητο...
Αρχισαμε να μιλαμε και να ανταλλασουμε αποψεις, ωστοσο το φλερτ ηταν αυτο που ειχε κεντρισει περισσοτερο το ενδιαφερον και των δυο μας. Κατι ομως που δεν μπορουσε να παρει σαρκα και οστα, λογω της χιλιομετρικης αποστασης που μας χωρισε απο τα ενστικτα μας. Κι ηταν αυτο που εκανε την προσμονη να θεοποιηθει ως λεξη μεσα στο κεφαλι μας. Ορισαμε ωρες για να μιλαμε και να βλεπομαστε στην καμερα, ωρες που θα μπορουσε να ειναι μονος του και ελευθερος απο τις υποχρεωσεις του και ωρες που και εγω αντιστοιχα θα μπορουσα να του αφιερωθω και να τον απολαυσω μεχρι τελευταιου megapixel στην οθονη μου. Ηταν κατι το οποιο μας χαλαρωνε, μας εκανε να νιωθουμε πως η μοναξια καποιες φορες δεν ειναι παρα μονο μια λεξη και πανω απο ολα μας εκανε να νιωθουμε πως η αυτοικανοποιηση δεν ειναι ειναι πια στο ιδιο μοτιβο με τις εφηβικες αχαρες στιγμες και πως ακομη και αν το ενδιαφερον του ''αληθινου'' συντροφου εχει χαθει, μειωθει ή απλως διαφοροποιηθει απο τις αρχικες καταστασεις τις οποιες απολαμβαναμε, θα υπαρχει καποιος που θα σκεφτεται το ιδιο με μας και θα εχει αναλογες συναισθηματικες αναγκες που δημιουργουνται απο πολλες ελλειψεις...Και αυτες θα καλυπτονται, εστω και ετσι.
Και ναι, ειναι πολλες οι στιγμες που νιωθουμε μονοι. Και οταν μπεις στην κατηφορα της μοναξιας και γνωρισεις τα νυχια της, δεν εχει σημασια αν αυτος που θα σε σωσει θα εχει παρασημα ελευθεριας ή δεσμα αιωνιας πιστης. Σημασια εχει το πως θα κρατησει το πινελο για να ζωγραφισει δεντρα, πεταλουδες και ρυακια πανω στα τοιχη που υψωσες και απομονωθηκες απο τα πραγματικα σου θελω, ειτε επειδη δουλευες πολυ και δεν ειχες χρονο, ειτε επειδη ειχες παιδια και δεν ηθελες να χωρισεις απο τον ανθρωπο σου για να μην στεναχωρηθουν και δημιουργησεις ριγματα στην μεταξυ σας εμπιστοσυνη, ειτε επειδη πιστευες απο την αρχη που γεννηθηκες πως η μοναξια θα ειναι οτι καλυτερο και ασφαλεστερο θα αποκτησεις, ειτε.... ειτε.... ειτε.... Σημασια εχει να νιωσεις και παλι οπως η ανασα σου... Αναλαφρη, ζωηρη, με λιγη καψα για να υπαρχει ωθηση να βγει προς τα εξω και να παλεψει για το αυριο, για το σημερα, για το τωρα... Μεχρι να την διαδεχτει η επομενη ανασα.