Ο.ο

Μια από τις λίγες εκκλησίες που αγαπώ και που θα αγαπώ για πάντα... 

Οι λόγοι σε επόμενα ποστς...

Κάτι από τα παλιά

Στο συνηθισμένο μας στέκι, κάτω από το φως των αστεριών... Εκεί θα σε περιμένω. Με ένα ποτήρι νερό και ένα ποτήρι κρασί. Και θα σε αφήσω να επιλέξεις το χρώμα αλλά και την γεύση της ζωής σου μαζί μου... Μια έντονη και γευστική ή μια ήρεμη και απαλή νότα σε κάθε μας ανάσα, αλλάζει πολλά στον τρόπο που σκεφτόμαστε. 
Είναι τόσο όμορφο δίπλα από τον αέρα να σφιρίζει η ανάσα και το σ'αγαπώ σου και να προλαβαίνει τον αέρα και να στοιχειώνει πρώτο στο κορμί και στο μυαλό κλειδαμπαρώνοντας όλα τα παραθύρια της αμφιβολίας έξω από το ιδανικό.

Gb

Ακουσα πολλά νέα για την ζωή σου τελευταία...
Ομολογώ πως χάρηκα μέσα από την ψυχή μου αν και δεν περίμενα να νιώσω έτσι...
Ξέρω ότι έχεις αλλάξει σελίδα πια και ότι δεν υπάρχω στις γραμμές αυτού του σεναρίου...
Όμως ξέρω ότι είσαι ευτυχισμένος με ένα παιδί στην αγκαλιά σου σε μια εποχή που θέλει πολλά κότσια για να το μεγαλώσεις και να του δώσεις τις βάσεις που χρειάζεται να αποκτήσει για να μεγαλώσει σωστά και να γίνει σωστός πολίτης στην κοινωνία μεγαλώνοντας. 
Ήθελα πολύ να είμαι μαζί σου για πάντα. Να κάνω τα πάντα μαζί σου, να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ, να αλλάξω τον κόσμο και να τον κάνω να μοιάζει σε αυτά τα όμορφα συναισθήματα που γνώρισα και αγάπησα μέσα από σένα. 
Όμως τώρα θα πρέπει να αφιερωθείς στο παιδί σου και αν ποτέ γυρίσει η μητέρα του να μείνεις μαζί της...

<<To σαββατοκύριακο να είστε εδώ, είναι το μνημόσυνο του μπαμπά>>...
Είναι από τις λίγες φορές που θέλησα να πάω νωρίτερα στο χωριό μου και ειδικά όταν ο λόγος είναι ένα μνημόσυνο και τίποτα άλλο ευχάριστο και γλυκό...
Όμως κουράστηκα πολύ στην δουλειά και ειδικά όταν δεν έχω κανένα όφελος...
Κάποιοι συγγενείς μου λένε να κάνω υπομονή. Πως αυτή η δουλειά με θρέφει και θα πρέπει να δουλεύω ακόμη και αφειλοκερδώς για πάντα εκεί.
Δεν μπορώ να πω οτι με συγκινεί αυτή η σκέψη του παντελώς τζάμπα, γιατί σπούδασα για να κατακτήσω κάποιους στόχους, στερήθηκα για να πάω παραπέρα και όχι να μείνω στάσιμη. Αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα μάλλον και το στάσιμο καλό είναι...
Σκύβεις το κεφάλι και λες μεγάλος είναι ο θεός σε κάθε γιαγιά κουτσομπόλα που περνάει και σε γυροφιλάει για να μάθει τα νέα σου και μαζί με αυτήν και όλο το χωριό...
Και τελικά το αγαπώ αυτό, αυτό το ψαχούλεμα, γιατί μέσα από αυτό, αναγκάζομαι να χαμογελώ εστω και ψευτικα. Να ελπίζω, έστω και ψεύτικα. Να δείχνω θάρρος και ας το έχω κρύψει για τα καλά μέσα μου. 
Θυμάμαι τον Γιώργο που μου έλεγε ότι έχω στανιό και θα τα καταφέρω. Ξέρω ότι έχει αλλάξει σελίδα στην ζωή του και δεν υπάρχω στις γραμμές αυτού του σεναρίου πια... Όμως του είχα υποσχεθεί να τα καταφέρω... Κι αυτό με κρατάει. Αν όχι σε θέμα δουλειάς, σε θέμα υγείας.