Αναζητώντας την εργασία

Aγαπημένα μου φιλαράκια, τι μου κάνετε; Εύχομαι να είστε καλά και να περνάτε πανέμορφα, ή τουλάχιστον, να προσπαθείτε να χαμογελάτε όσο και όπως μπορείτε. Κάποιος που είχε σπουδάσει ψυχολογία κάποτε, μου είχε πει πως αν προσπαθήσεις να χαμογελάσεις, στην αρχή θα σκαλώσεις - γιατί θα είναι κάτι που δεν θα το έχεις συνηθίσει, αν δεν στο έχει προκαλέσει κάποιος αυτόρμητα - αλλά σιγά σιγά θα αρχίσεις να συνηθίζεις, να το νιώθεις και να φαίνεσαι χαρούμενος μέσα σου, ακόμη και αν ο κόσμος σου γκρεμίζεται...
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, ποτέ μου δεν τα κατάφερα να το κάνω αυτό. Όποτε ένιωθα άσχημα ή πιεζόμουν από μία κατάσταση, μπορούσαν να το καταλάβουν και οι γύρω μου. Έπαιρναν μάλιστα το θάρρος (θράσσος για μένα) κάποιες φορές να ρωτάνε και να ξανά ρωτάνε τι έχω και γιατί είμαι έτσι. Ενδιαφέρον... Τρίχες κατσαρές. Αν υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον φίλε μου, δεν θα έφτανες στο σημείο να νιώσεις πεσμένος, γιατί θα είχες άτομα δίπλα σου για να σε ανεβάσουν και να σε κρατήσουν σε ένα σταθερό ψυχολογικό επίπεδο και δεν θα ήσουν ένα με το γρασίδι. Κάποιοι βέβαια, θα βιαστούν και θα μου πούνε μα γιατί να τα περιμένεις όλα από τους άλλους και να μην προσπαθήσεις να καταφέρεις κάτι μόνη σου... Κάποιοι άλλοι θα με ρίξουν στην αγκαλιά της εκκλησίας και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν απλά να αδιαφορούν... Σίγουρα όμως το σημερινό μου θέμα δεν θέλω να το πάω καθόλου προς τα εκεί.

Το σημερινό μου θέμα ταξιδεύει στην Αθήνα, εκεί που βρίσκεται το πνεύμα και το σώμα μου... Εκεί που βρίσκονται οι τελευταίες μου ελπίδες για να βρω δουλειά στο αντικείμενο μου... Σε αυτό που ήθελα να σπουδάσω και να υπηρετήσω για όσο αντέξω και μου επιτρέψουν τα μεγάλα κεφάλια... ('Αραγε θέλουν;) Την δημοσιογραφία.
Είμαι εδώ πέρα ένα μήνα και κάτι ψιλά, σε ένα σπίτι πια που νοικιάσαμε στην Νέα Σμύρνη(με χαμηλό ενοίκιο, ευτυχώς). Λένε ότι η περιοχή που μένω είναι καλή. Φαίνεται άλλωστε. Ο κόσμος καλοντυμένος κατεβαίνει πότε με τις σκάλες μέσα στα καλοσιδερωμένα ρούχα του πότε με το ασανσέρ φορώντας φινετσάτα αρώματα και ύφος αφ υψηλού στο βλέμμα τους. Είναι αυτό το βλέμμα της ακτινογραφίας εξ αποστάσεως που σου διαπερνά την ραχοκοκαλιά και φτάνει στην ψυχή σου. Αυτό το βλέμμα που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γνωρίζει ποιος είσαι, ποιος θα ήθελες να είσαι, τι σκέφτεσαι, γιατί το σκέφτεσαι, αν είσαι καλός άνθρωπος, αν έχεις στόχους και αν τελικά θα τους πετύχεις σε βάθος χρόνου. Κάποιες φορές, αν το βλέμμα είναι εκπαιδευμένο, μπορεί να βρει και πότε έκανες το τελευταίο τσεκ απ στο νοσοκομείο.

 Γύρισα πολλά γραφεία, χτύπησα πόρτες... Ξαναχτύπησα πόρτες μη και δεν άκουσαν καλά οι ιδιοκτήτες τους και δεν μου έκαναν σινιάλο να μπω να πούμε και να βρεθεί μια λύση. Το μοίρασμα των βιογραφικών μου, έχει ξεπεράσει σε αριθμό τα κουπόνια πίτσας που μοιράζουν οι υπάλληλοι στα διόδια της Λαμίας. Ίσως να έχουν και την ίδια μοίρα με τα κουπόνια: Τα σκουπίδια. Ποιος ξέρει... Το μόνο που ξέρω είναι ότι χρειάζομαι δουλειά, όχι για να μοιράσω αυτόγραφα, όπως εύχονταν πολλές συμφοιτήτριες μου, όχι για να αγοράζω ακριβά αμάξια και αυτοκίνητα, όχι για να τα φτιάξω με μεγαλοεπιχειρηματίες προκειμένου να με κάνουν φίρμα και να τα πάω καλύτερα, όχι για να τα πάρω κάτω από το τραπέζι και να πουλάω μούρη μέσα σε ψέματα και ένα σωρό αρλούμπες μέσα στην μούρη των άλλων, αλλά για να μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Να έχω χρήματα να πληρώσω το ενοίκιο μου, τα κοινόχρηστα, το φαγητό μου.
Αυτοί την ώρα, φαντάζομαι την αγωνία κάποιων στα μάτια τους. Την αγωνία για να μάθουν αν όλα όσα ακούγονται για την Αθήνα, είναι αλήθεια. Αν είναι μία ζούγκλα και αν οι άνθρωποι της είναι αγρίκοι... Αν το καλαμάκι είναι σουβλάκι και όλα αυτά τα πανέμορφα που λέμε συνήθως στις καφετέρειες και γελάμε και κάνουμε ιστορίες για αρκούδες και τιγράκια... Ενα θα σας πω, λοιπόν και θα κλείσω.
Ζούγκλα είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά και όχι οι πόλεις στις οποίες κατοικεί το σώμα μας. Ενώ οι γύρω μας πεινάνε, δεν τους δίνουμε τροφή, παρά μόνο για σχόλια μέσω της συμπεριφοράς μας. Κι αν ακόμη ταϊσουμε κάποιον, θα του φάμε την ψυχή, γιατί θα του κοπανάμε πάντοτε το πόσο καλό του κάναμε.

 Καληνύχτα αλάνια μου....

Mια γουλιά από οξυγόνο

Mέσα σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί μπορείς να δεις όλους τους αιθέρες να παλεύουν στα γυάλινα τοιχώματα να σκεπάσουν την ανάσα σου και να την αναγεννήσουν μέσα από το άγριο γιατί που στέκει πάντα αγέρωχο σε κάθε αδυναμία του μυαλού σου να κρατήσει απέναντι μια δυσκολία, να την στήσει στα τέσσερα μέτρα και τέλος, να την διώξει μακριά.
Είναι ένα υπέροχος καμβάς γυαλισμένος με σκοτεινά χρώματα, σχεδόν ανύπαρκτα στους διαδρόμους του εγώ της υποσυνειδησιακής οντότητας σου...
Πρόσωπα χαρούμενα, μουντά, αγριεμένα, δειλά, απαιτητικά και άλλωτε τόσο δοτικά χορεύουν γύρω και σε καλούν να χαθείς στην πλάνη του ερωτισμού που λύνει το κορμί σου καθώς πίνεις και χάνεσαι μέσα στις γουλιές των καταπιεσμένων θέλω που δεν άγγιξες ποτέ ως τώρα από συστολή και φόβο προς το άγνωστο γνωστό της ρουτινιασμένης καθημερινότητας που σου τρώει τα σωθικά σε μικρές ποσότητες...
Μελωδίες και χρώματα που κάποτε αγάπησες είναι εκεί για να αγκαλιάσεις... Ακόμη και να τα ποδοπατήσεις σε περίπτωση που κάτι, κάποιος, κάποτε μπήκε μπροστά στο πρώιμο χαμόγελο σου και τα τσαλάκωσε σαν φθηνά χαρτιά λαϊκής που τυλίγουν τα άλλωτε φρέσκα ψαρικά. Είναι άραγε τόσο απλό να ξεχνάς το παρελθόν σου; Γιατί εγώ δεν κατάφερα ποτέ να το σβήσω...
Μοιάζει σαν ταινεία από σπασμένες πορσελάνες που προσπαθούν να ενωθούν με τα υπόλοιπα κομμάτια τους, να αποκτήσουν σώμα, να κλέψουν μια ψυχή και να προσπαθήσουν να αντιγράψουν την ζωή ενός ανθρώπου με τεχνάσματα βουντού πάνω στο χαλί μιας λεπτής κλωστής ανάμεσα στην διήγηση και την αληθινή ροή ζωής...
Και το μόνο που αναζητάς... Είναι μια γουλιά από οξυγόνο... Στο τέλος αυτού του ταξιδιού.

Ο.ο

Μια από τις λίγες εκκλησίες που αγαπώ και που θα αγαπώ για πάντα... 

Οι λόγοι σε επόμενα ποστς...

Κάτι από τα παλιά

Στο συνηθισμένο μας στέκι, κάτω από το φως των αστεριών... Εκεί θα σε περιμένω. Με ένα ποτήρι νερό και ένα ποτήρι κρασί. Και θα σε αφήσω να επιλέξεις το χρώμα αλλά και την γεύση της ζωής σου μαζί μου... Μια έντονη και γευστική ή μια ήρεμη και απαλή νότα σε κάθε μας ανάσα, αλλάζει πολλά στον τρόπο που σκεφτόμαστε. 
Είναι τόσο όμορφο δίπλα από τον αέρα να σφιρίζει η ανάσα και το σ'αγαπώ σου και να προλαβαίνει τον αέρα και να στοιχειώνει πρώτο στο κορμί και στο μυαλό κλειδαμπαρώνοντας όλα τα παραθύρια της αμφιβολίας έξω από το ιδανικό.

Gb

Ακουσα πολλά νέα για την ζωή σου τελευταία...
Ομολογώ πως χάρηκα μέσα από την ψυχή μου αν και δεν περίμενα να νιώσω έτσι...
Ξέρω ότι έχεις αλλάξει σελίδα πια και ότι δεν υπάρχω στις γραμμές αυτού του σεναρίου...
Όμως ξέρω ότι είσαι ευτυχισμένος με ένα παιδί στην αγκαλιά σου σε μια εποχή που θέλει πολλά κότσια για να το μεγαλώσεις και να του δώσεις τις βάσεις που χρειάζεται να αποκτήσει για να μεγαλώσει σωστά και να γίνει σωστός πολίτης στην κοινωνία μεγαλώνοντας. 
Ήθελα πολύ να είμαι μαζί σου για πάντα. Να κάνω τα πάντα μαζί σου, να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ, να αλλάξω τον κόσμο και να τον κάνω να μοιάζει σε αυτά τα όμορφα συναισθήματα που γνώρισα και αγάπησα μέσα από σένα. 
Όμως τώρα θα πρέπει να αφιερωθείς στο παιδί σου και αν ποτέ γυρίσει η μητέρα του να μείνεις μαζί της...

<<To σαββατοκύριακο να είστε εδώ, είναι το μνημόσυνο του μπαμπά>>...
Είναι από τις λίγες φορές που θέλησα να πάω νωρίτερα στο χωριό μου και ειδικά όταν ο λόγος είναι ένα μνημόσυνο και τίποτα άλλο ευχάριστο και γλυκό...
Όμως κουράστηκα πολύ στην δουλειά και ειδικά όταν δεν έχω κανένα όφελος...
Κάποιοι συγγενείς μου λένε να κάνω υπομονή. Πως αυτή η δουλειά με θρέφει και θα πρέπει να δουλεύω ακόμη και αφειλοκερδώς για πάντα εκεί.
Δεν μπορώ να πω οτι με συγκινεί αυτή η σκέψη του παντελώς τζάμπα, γιατί σπούδασα για να κατακτήσω κάποιους στόχους, στερήθηκα για να πάω παραπέρα και όχι να μείνω στάσιμη. Αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα μάλλον και το στάσιμο καλό είναι...
Σκύβεις το κεφάλι και λες μεγάλος είναι ο θεός σε κάθε γιαγιά κουτσομπόλα που περνάει και σε γυροφιλάει για να μάθει τα νέα σου και μαζί με αυτήν και όλο το χωριό...
Και τελικά το αγαπώ αυτό, αυτό το ψαχούλεμα, γιατί μέσα από αυτό, αναγκάζομαι να χαμογελώ εστω και ψευτικα. Να ελπίζω, έστω και ψεύτικα. Να δείχνω θάρρος και ας το έχω κρύψει για τα καλά μέσα μου. 
Θυμάμαι τον Γιώργο που μου έλεγε ότι έχω στανιό και θα τα καταφέρω. Ξέρω ότι έχει αλλάξει σελίδα στην ζωή του και δεν υπάρχω στις γραμμές αυτού του σεναρίου πια... Όμως του είχα υποσχεθεί να τα καταφέρω... Κι αυτό με κρατάει. Αν όχι σε θέμα δουλειάς, σε θέμα υγείας. 

Back to Salonica baby...

Είχα μέρες να πάω στο χωριό. Για να μην πω μήνες. Ηθελα να πάω για να αλλάξω παραστάσεις και για να γεμίσω τα πνευμόνια μου με αέρα και καθαρό οξυγόνο. Όπως και να το κάνουμε έχω και συγγενείς εκεί και πιο πολύ τα παιδιά που χάθηκαν και τους σκέπασε το χώμα και τώρα είναι εκεί και καρτερούν ένα κερί... Πάλι καλά έχει κόσμο που τα αγάπησε και είναι ακόμη εκεί και τα προσέχει με κεράκια και με το καθαρίζουν τον τάφο τους...
Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μέρα μου εκεί, είχε να κάνει πάλι με κηδεία μιας και πέθανε ο παππούς του ξαδέρφου και ενώ η ξαδέρφη μου έλειπε στο εξωτερικό για διακοπές...Το κορυφαίο της υπόθεσης είναι ότι μια βδομάδα πριν το διακωμωδούσαμε στο στυλ φαντάζεσαι να... και γελούσαμε. Και τελικά μας βγήκε ξινό και από την μύτη. Πρώτη φορά είδα τον ξάδερφος μου τόσο χάλια ψυχολογικά και τόσο αλλιώτικο... Αλλά αυτός ο παππούς ήταν η αδυναμία του...
Οπότε πέρασα όλες τις υπόλοιπες μέρες στο μπαμπά μέχρι να περάσει και αυτή η μπόρα. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν έτσι όπως τα περίμενα, αλλά δεν ήταν και εντελώς χάλια. Μπόρεσα και βρήκα ίντερνετ για κάποιες ώρες της ημέρας, ώστε να στέλνω κανένα μηνυματάκι, έβγαζα φωτογραφίες με το κινητό, καθόμουν στην αυλή, είδα πολλά σκυλάκια τα οποία τα τάισα κιόλας και πάνω από όλα έμαθα πολλές κακίες για μένα για άλλη μια φορά. Το θετικό ήταν ότι δεν κάπνισα καθόλου και δεν ήπια καθόλου εκτός από γάλα. Ούτε καν καφέ. Ναι ναι.  
Το κακό της υπόθεσης ήταν ότι κοινώνησα ενώ έμαθα μετά ότι δεν κάνει αν έχεις προγαμιαίες σχέσεις, θα μου πεις εγώ ελεύθερη είμαι τώρα, αλλά είχα διάφορα στην ζωή μου, το γεγονός ότι τρώγαμε όπως προστάζει η εκκλησία, ότι έβλεπα μόνο τούρκικα έργα - αφού αυτά ήθελαν οι υπόλοιποι, ότι κοιμόμουν από τις δέκα και έβαλα κιλά τρώγοντας για να μην θέλω να καπνίσω και χαλάσω την εικόνα μου στον μπαμπά.
Μπορεί να μην έχει κάνει πολλά για μένα και πάντα να τα παρατούσε στην πρώτη δυσκολία που αυτό με πειράζει και θα με πειράζει όσο ζω, αλλά δεν θέλω να έχει άσχημη εικόνα για μένα. Θέλω να είναι περήφανος για μένα και να με αγαπάει, έστω και λίγο. 
Σε αντίθεση με την γυναίκα του μπαμπά μου που δεν την συμπάθησα ποτέ και δεν με ενδιαφέρει και τι γνώμη έχει σχηματίσει για μένα... Ωρες ώρες την βλέπω να προσπαθεί να με πλησιάσει, αλλά με τόσα που έχει κάνει τι να εμπιστευτώ και ποιον από όλους; 
Δεν θέλω να ζορίζω το μυαλό μου με άλλα προβλήματα. Πέρασα αρκετά και περνάω ακόμη. Καθένας στο πόστο του και για όσο κρατήσει. Τι να κάνουμε τώρα...

Ενα γαμημένο γιατί

Γιατί ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο; Δεν μπορούσε να φτιάξει κάτι πιο χρήσιμο για την κοινωνία; Όλα εμείς τα χαλάμε και θυμώνουμε και από πάνω και κάνουμε δήθεν εξέγερση αλλάζοντας πλευρό και διπλώνοντας το καλαμάκι στον φραππέ μας...
Γιατί έχω την συγκεκριμένη μαμά και δεν έχω κάποια άλλη; Δεν λέω ότι δεν μου αρέσει η μαμά που έχω... Απλά να.... Τα γονίδια, τι σχέση έχουν με την ψυχή μου; Και γιατί ανήκω στην συγκεκριμένη οικογένεια και όχι κάπου αλλού; Σε κάποια άλλη χώρα πχ...
Γιατί η ψυχή μου διάλεξε αυτό το σώμα και όχι ένα δίμετρο, αδύνατο και γυμνασμένο; Δεν έχω ιδιαίτερα μεγάλο παράπονο από το σώμα μου, αλλά δεν είμαι και μοντελάρα...
Γιατί ο άνθρωπος δεν παραδέχεται ποτέ ΟΛΑ του τα λάθη; Και γιατί αμα παραδέχεσαι κάποια να κάνεις άλλα ακόμη μεγαλύτερα; Γιατί είμαστε τόσο ευάλωτοι...
Γιατί για να πας στον παράδεισο πρέπει να περνάς όλες αυτές τις δοκιμασίες; Αμα θες χρυσέ μου να μπω εκεί, βάλε με κατευθείαν τι με τριγυρνάς από δω και από κει; Δικιά μου ιδέα ήταν να γεννηθώ ψυχή σε έναν κόσμο γεμάτο αδικία, ψευτιά και πόνο; Και αν φταίει η Εύα και το άλλο το κωλόφιδο ΝΑΑΑΑ και σε αυτούς που εξαιτίας τους τα τραβάμε όλα τώρα... Που άνοιγε τα μπούτια της σε οτιδήποτε μακρόστενο αντί για το μυαλό της και διαιώνισε και το είδος της βλακείας και της αχορταγοσύνης...
Κι αφού έζησα χωρίς να το θέλω γιατί και μετά θάνατον να ζω έτσι όπως θέλουν οι άλλοι; Παράδεισος και κόλαση και πράσινα άλογα και αν σου άφηναν και επιλογή να διαλέξεις και κάτι άλλο καλά θα ήταν... Γιατί να μην υπάρχει μια μέση οδός δλδ; 
Μόνο καλό και κακό; Και αν υπερισχύσει το καλό μονάχα η ισορροπία τι θα γίνει; Τι θα γυρίσουμε το μικρό σπίτι στο λιβάδι; Κι αλήθεια μετά τι; Τι γίνεται πιο μετά; Μετά την δεύτερα παρουσία ας πούμε... Απλά θα υπάρχω σε έναν παράδεισο; ΚΑΙ ΜΕΤΑ;;;
Γιατί ο Γιώργος να μην με σκέφτεται καθόλου και να μου στέλνει ένα μήνυμα; Εντάξει, δεν λέω, έκανα και εγώ μαλακίες... Αλλά δεν αγάπησα ποτέ κανέναν άλλον παραπάνω από αυτόν και τελικά τι πήρα πίσω; Τίποτα... Θα μου πεις, πάλι πήρα σκέψεις, εμπειρίες... Όμως το μαξιλάρι μου εξακολουθεί να είναι άδειο και η θέση δίπλα μου, επίσης...
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ψυχολογήσεις μια συμπεριφορά; Γιατί να μην όλα αυτό και αυτό ίσον το άλλο και τέλος...;
Γιατί να μην μπορείς να τρως όλη μέρα σοκολάτα; Και να πρέπει να αναγκάζεσαι ένα σώρο μαλακίες, που ενώ στα παρουσιάζουν ουαου μετά βγάζουν ένα σωρό προβλήματα και καρκινογόνες ουσίες;
Γιατί να μην έχω δουλειά δλδ και να κάθομαι να ξύνομαι όλη μέρα; Δεν έχω προσόντα εγώ;
Γιατί, γιατί, γιατί.... Γιατί το βράδυ πάντα σου κάνει ένα κεφάλι ΝΑ και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς...

Κι όταν θα ξεφεύγω από την δουλειά, θα κοιτάζω από το παράθυρο...

Κι αν δεν ανέχεσαι τα βουρκωμένα μάτια, παίρνεις το αμάξι και τρέχεις προς την θάλασσα....

Εργασία και χαράχαχαχαχαχαχα

Η αλήθεια είναι ότι η λέξη δουλειά ήταν πάντοτε η αγαπημένη μου λέξη. Κι αυτό γιατί μετά την βαρεμάρα και την απραξία θέλεις πάντα κάτι να κάνεις. Ενας λόγος παραπάνω δε για μένα που τις περισσότερες ώρες της ζωής μου τις πέρασα μέσα σε ένα σπίτι. Μπορεί να μην ήταν το ίδιο σπίτι (γιατί μετακομίζαμε συχνά) αλλά δεν επαύε να είναι σπίτι χωρίς πολλούς πολλούς φίλους...
Για αυτό και πήγα σε τεχνικό λύκειο για να έχω την δυνατότητα να βρω πιο γρήγορα δουλειά και να είμαι ανεξάρτητη... Η έστω πιο ανεξάρτητη.... Γιατί κάποιοι με το πρόβλημα υγείας που έχω, θεωρούν σχεδόν αδύνατο να με ονομάσουν ανεξάρτητη και αυτόνομη... Χωρίς καν να με έχουν δει...
Ωστόσο... Ποτέ δεν βρήκα δουλειά σε ότι και αν σπούδασα, γιατί ή δεν ήμουν αυτό που έψαχναν ή οι θέσεις ήταν απλά καλλυμένες ή με έβαζαν στην αναμονή ώσπου βαριόμουν και έφευγα από μόνη μου...
Έτσι μου έκανε την πρόταση ο θείος μου να πάω στο μαγαζί του να τον βοηθάω με τα έπιπλα. Να κλείνω παραγγελίες, να σηκώνω τηλέφωνα και να στέλνω νέο υλικό σε πελάτες. Μου φάνηκε εύκολο και ευχάριστο, γιατί μου άρεσε η επικοινωνία - τα νέα προϊόντα και πάνω από όλα, να μιλάω στο τηλέφωνο με τις ώρες... Οπότε και δέχτηκα. Για αρχή. Μέχρι να βρω να κάνω την πρακτική μου. Εστω. Αν έβρισκα δηλαδή.  Μόνο που περίμενα πως θα πληρώνομαι. Εστω και λίγο. Είχα κάνει μάλιστα και λίστα πραγμάτων από τα οποία ήθελα να αγοράσω με τα πρώτα μου λεφτά. Κάτι που τελικά, έμεινε ξανά στο ράφι. Η δουλειά ήταν πολύ περισσότερη από όση περίμενα και οι φωνές στα ακουστικά των τηλεφώνων πολύ άγριες και απαιτητικές, τα ωράρια της δουλειάς καθόλου σταθερά... Και εκεί κατάλαβα την διαφορά της δουλειάς με το χόμπυ. Και εκεί κατάλαβα τι πραγματικά έπρεπε να κάνω και κατέβασα ξανά τα ρολλά μου...

Ο Παναγιώτης

Στην Αθήνα γνώρισα και τον Παναγιώτη. Ενα πολυμήχανο ανθρωπάκι με τρομερή δύναμη ψυχής και καταπληκτικό μυαλό και μεγάλη γνώση στην ελληνική γλώσσα. Δεν ήταν φιλόλογος ποτέ και ούτε δάσκαλος σε κάποιο σχολείο, όμως είναι αυτό που λένε μερικοί πως το μεράκι και η θέληση φτάνει και η ζωή θα σε διδάξει από μόνη της όσα σου πρέπουν. Ο Παναγιώτης ασχολήθηκε με τα έπιπλα, όπως και ο πατριός μου. Τον γνώρισα πριν κάμποσα χρόνια μέσα από ένα μπλογκ και τον ανακάλυψα ξανά εδώ και κάτι μήνες τυχαία. από τότε αρχίσαμε να μιλάμε καθημερινά μέσα από μηνύματα και να ανταλλάσουμε απόψεις. Αυτός μου κόλλησε και το μικρόβιο του να γράφω για την ζωή μου πραγματάκια και κάπως έτσι βρίσκομαι σήμερα εδώ και γράφω για σας και πάνω από όλα για μένα... Είναι μεγάλη λύτρωση να τα βγάζεις από μέσα σου... Πολλές φορές με την αμφιβολία κιόλας για το αν σε διαβάζουν και ποιοι...
Στην Αθήνα, αν δεν είχα τον Παναγιώτη, θα περνούσα δύσκολες στιγμές. Κι αυτό γιατί, παρά το γεγονός ότι είχα κάπου να μείνω, δεν είχα παρέα και δεν είχα κανένα τρόπο μετακίνησης μιας και η Αθήνα εκτός από ζούγκλα ήταν και άγνωστη για μένα παντελώς... Το γεγονός και μόνο ότι είχα κάπου να μιλήσω και έναν άνθρωπο να με πάει έστω και δυο στενά παρακάτω από κει που έμενα με χαροποίησε ιδιαίτερα.
Το σπίτι στην Αθήνα ήταν ενός γνωστού μου, μουσικός στο επάγγελμα που κοιμόταν όλες τις πρωινές ώρες, με αποτέλεσμα να ανταλλάσουμε μια ώρα την ημέρα πέντε κουβέντες και ύστερα να φεύγει πάλι για δουλειές. Σαν διαμέρισμα ήταν αρκετά μεγάλο για ένα άτομο σαν εμένα ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι έμενε ένας εργένης μέσα και δεν υπήρχε μπαλκόνι, εμένα μου προκαλούσε δυσφορία.

Oι σκέψεις και η Αθήνα

Χρειάστηκε να φύγω στην Αθήνα, όχι για τους γιατρούς μου όπως το υπολόγιζα, αλλά για δουλειές. Δουλειές που κοντεύουν να γίνουν χόμπυ και να εξαφανιστούν σε μια εποχή που ο κόσμος πεινάει και τρώνε μόνο οι λίγοι (Λίγοι χαχα) χωρίς να τους νοιάζει για τον διπλανό και τον παραδιπλανό. Δυστυχώς, η Ελλάδα από τότε που άρχισε να διοικείται από πολλούς και όχι από έναν έχει κάπου χάσει τον προσανατολισμό της. Αλλά δεν θέλω να ανοιχτώ παραπέρα, γιατί θα ξεφύγω και θα δημιουργήσω στρατόπεδα και έχθρες χωρίς λόγο πρωί πρωί.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το Ιεκ μου εν μέσω κρίσης, στον τομέα μου είχε πολλούς μαθητές και έτσι πολλά άτομα από αυτά, έμειναν χωρίς διαθέσιμη πρακτική. Κι ενώ κάποιοι από μέσα μας έλεγαν ότι είναι εύκολο να βρεις να κάνεις την πρακτική σου, γιατί είσαι φθηνό εργατικό (για να μην πούμε και μηδαμηνών απολαβών και μας χαλάσουμε το όνειρο) δεν ήταν λίγες οι... ''πόρτες'' φάγαμε στα μούτρα και που τρώμε καθημερινά... Λογικό!!! Πού να χωρέσουν 120 παιδιά; Και δεν είναι μόνο ένα Ιεκ στην Θεσσαλονίκη.... Για να μην μιλήσω για την Αθήνα...Που χάνει η μάνα το παιδί και τον παιδί τον άγιο...
Δεν είναι ότι δεν αγαπώ την δημοσιογραφία. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η είδηση, ότι δεν θέλω να γράφω για αυτήν και να την υπερασπίζομαι. Αλλά τόσες μέρες στην Αθήνα σκεφτόμουν τι κάνω και πού πάω. Τι θα γίνει από δω και πέρα. Στο μυαλό μου τριγυρνούσανε τα χρήματα για τα εισιτήρια, τα χρήματα για την διαμονή, τα φαγητά, τα χρήματα για την μετακίνηση, τα χρήματα γιατί άνθρωπος είσαι - κάτι να σου τύχει και σκεφτόμουν και τους γιατρούς μου. Και εντάξει. Μια μέρα θα είσαι τυχερή και θα μείνεις σε ένα γνωστό, οκ. Μετά τι κάνεις; Και αν νοικιάσεις σπίτι, θα πρέπει να πληρώνεις και κοινόχρηστα και Δεη και Οτε και θα πρέπει να το επιπλώσεις κιόλας... Κι όλο αυτό ενώ θα πρέπει παράλληλα να μαζεύω λεφτά μήπως και τύχει και μου πει ο γιατρός ότι μπορώ να κάνω την εγχείρηση για το πόδι μου και ότι μπορεί να γίνω καλά...
Κι έτσι δεν καταλήγω πουθενά. Απογοητεύομαι απλά για άλλη μια φορά στην ιδέα και μόνο ότι διάλεξα κάτι λάθος. Λάθος.... Για την εποχή λάθος. Που δεν είχα το ενσταντικό κριτήριο να βρω κάτι να με θρέψει. Γιατί αν για σένα που είσαι υγιής είναι μια φορά δύσκολο να βρεις μια δουλειά, για μένα είναι δέκα. Όχι επειδή νιώθω άρρωστη ή ανάπηρη, αλλά επειδ΄ή υπάρχει ο ρατσισμός σε πρώτο πλάνο και δεύτερον δεν μπορώ να σερβίρω όπως εσύ ή να ανέβω πάνω σε ένα μηχανάκι να κάνω ντελίβερι, ή να γίνω μοντέλο ή να κάνω δουλειές τέλος πάντων που εσύ βρίσκεις με το κουτάλι και τις απορρίπτεις επειδή δεν σου αρέσουν. Μακάρι να είχα γερά πόδια και ας έπλενα κάθε μέρα ποτήρια και πιάτα. Με παγωμένο νερό. Αλλά μεγάλος είναι ο Θεός αν θέλει...

Ιούνιος 2013