Η Σουζάνα

H Σουζάνα ήταν ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι που μπορούσε να μπει κατευθείαν μέσα στην καρδιά σου με την απλόχερη βοήθεια της και το ζεστό χαμόγελο της. Ήταν κοντούλα και στρουμπουλή, με καστανά ματάκια και καταμαύρα μαλλιά σε ίσια φόρμα με φράντζα που συχνά κάλυπτε τα μάτια της. Τα χείλη της ήταν γεμάτα και φορούσε πάντα μια κόκκινη στέκα με πασχαλίτσα στο πλάι. Η καταγωγή της ήταν από την Γεωργία, αλλά από τότε που γεννήθηκε μεγάλωσε στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς της και την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή της, την Γκαϊάννα. Για την αδερφή της, δεν έχω να σας πω πολλά, δεν με συμπαθούσε και τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.
Η Σουζάνα, δεν ήξερε καλά ελληνικά και πάντα παιδεύομουν να καταλάβω για το τι τελικά θέλει να πει με κάθε της πρόταση. Σιγά σιγά, αρχίσαμε να επικοινωνούμε καλύτερα και ότι δεν καταλαβαίναμε προσπαθούσαμε να το ζωγραφίσουμε ή να παίξουμε παντομίμα για να το βρούμε. Κι αυτό γιατί, το σχολείο στο οποίο πήγαινα δεν είχε πολλά παιδιά από Ελλάδα και όλοι πάνω κάτω λέγαμε τα δικά μας.
Στην δευτέρα δημοτικού, αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε, γιατί η μαμά μου βρήκε αλλού δουλειά, οπότε και έπρεπε να αλλάξω σχολείο. Η αλήθεια είναι, ότι σετναχωρέθηκα πολύ, αλλά δεν έκανα και πάρα πολύ καιρό για να προσαρμοστώ στην ιδέα.
Με την Σουζάνα μας είπαν ότι μπορούμε να μιλάμε στο τηλέφωνο και να βρισκόμαστε τα σαββατοκύριακα. Έτσι και έγινε τον πρώτο καιρό. Κάναμε σαν παλαβά όταν βρισκόμασταν. Αργότερα, μετακόμισε και η οικογένεια της Σουζάνας και σταματήσαμε να βρισκόμαστε.
Την είδα ύστερα από 7 χρόνια. Κοπέλα πια. Μου συστήθηκε σαν Σουζάνα για τους φίλους και Χριστίνα για τους ξένους. Είχε βαφτηστεί χριστιανή πια και αυτή και η αδερφή της. Από τότε έχω να την δω...