Εντάξει. Μου λείπουν αυτές οι απλές καθημερινές στιγμές. Που θα βγεις στο μπαλκόνι και θα χαρείς με τον ήλιο και την βροχή. Που θα περπατήσεις στους δρόμους και θα δεις τον κόσμο αγκαλιασμένο να περπατάει αργά και να χαμογελάει που είναι ακόμη ζωντανός. Χωρίς να τον απασχολεί τόσο έντονα το οικονομικό κομμάτι. Χωρίς να κλαίει τις νύχτες για αυτό.
Έτσι όπως έγινε ο κόσμος, κανένας δεν μιλάει σε κανέναν. Ούτε καν στον εαυτό του. Άδεια μπαλκόνια παντού. Παραμελημένα με ξεσκισμένες τέντες από τον αέρα και την αδιαφορία του ιδιοκτήτη. Εδώ που τα λέμε, μπορεί απλά να μην του έμειναν λεφτά στην άκρη για να την επισκευάσει.
Όλα γύρω μας έχουν ανεβασμένη την τιμή τους. Το νερό, τα τσιγάρα, τα φαγητά, ο καφές. Πενήντα ευρώ δεν φτάνουν για να γεμίσεις με τα βασικά αγαθά μια σακούλα του σούπερ μάρκετ. Ειδικά αν έχεις μικρό παιδί στο σπίτι. Που θέλει πάμπερς, γάλατα, εμβόλια και ζέστη στο σπίτι. Τα αυτοκίνητα είναι όλα στην άκρη και αυτά που ακόμη κινούνται στους δρόμους, κάνουν τον οδηγό ακόμη πιο μίζερο και θλιμένο. Υπολόγιζε ίσως σε μια δουλειά και ένα σταθερό εισόδημα που τελικά, δεν το πήρε. Απολύθηκε, γιατί η εταιρεία του δεν τα έβγαζε πέρα πια...
Και μετά, έρχονται οι άστεγοι που ζητούν βοήθεια και έλεος από σένα που είσαι κάπως καλύτερα και θέλεις να προσπαθήσεις και δεν τα καταφέρνεις πλήρως και απογοητεύονται και αυτοί και εσύ... Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα....