Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Ο Μπαμπάς Μου

Με πήρε ο μπαμπάς τηλέφωνο……
58 δευτερόλεπτα κλήση!!!!!!!!!!!!!
Καλύτερα να μην παίρνει καθόλου….
Με κάνει να τον θυμηθώ και μέχρι να τον θυμηθώ……Το κλείνει!
Την τελευταία φορά που τον είδα ( Τα Χριστούγεννα πρέπει να ήταν)….Μαζί με κάτι σοκολάτες, μου έδωσε και δυο τρεις φωτογραφίες του με κάτι συγγενείς από την Αμερική…..
Οι συγγενείς με άφησαν αδιάφοροι…..Ούτε που τους είχα ξαναδει…..
Και να τους είχα δει δεν τους θυμόμουν……
Ενώ ο μπαμπάς για μένα φάνταζε σαν κάτι το απογορευμένο…..
Κάθε φορά που τον νοσταλγώ και το λέω στη μαμά……Νευριάζει και λέει ότι δε με μεγαλώνει αυτός τόσα χρόνια, αλλά ο Άρης και του οφείλω πολλά……Και πως αυτός ο άνθρωπος είναι συγγενής μαζί μου μόνο στα χαρτιά……
Πέρασε πολλά μαζί με το μπαμπά η μάνα μου…..
Μικροπαντρεύτηκε και κρεμάστηκε από πάνω του…..
Αν και δε τη δικαιολογώ....
Του'κανε κι αυτή με τη σειρά της πολλά.....
Επειτα ορμήξαν τα σόγια κι άρχισε το πατηρντί………
Δεν παύει όμως να είναι πατέρας μου…..
Να ρέει το ίδιο αίμα στις φλέβες μας και να έχω αδέρφια από αυτόν……
Στα όποια μακάρι η αίχρα που προσπαθεί να σπείρει η γυναίκα του για μένα, να μην τα αγγίξει…
Δεν φταίω εγώ αν δεν ταιριάξαν……
Κι ούτε της πήγα κόντρα επειδή παντρεύτηκε το μπαμπά…….
Της πήγα κόντρα επειδή δεν με άφηνε να επισκέπτομαι τον μπαμπά…
Κακά τα ψέματα……Το σπίτι είναι του μπαμπά….
Είμαι παιδί του και θα τον βλέπω...
Είμαι κομμάτι του…
Τι σημασία έχει αν έχει κι άλλα παιδιά;
Όλα το ίδιο δεν είμαστε;
Ισως τα άλλα να τα πονάει πιο πολύ, γιατί τα μεγαλώνει...
Αλλά…..Εγώ;;;;
Δεν θα υπάρχω κάπου κι εγώ μες την καρδιά του;
Σίγουρα... Σίγουρα... Κάπου μέσα του...
    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου