Ακούω κοπέλες να κλαίνε και να οδύρωνται που έφαγαν χυλόπιτα και δεν τους θέλει το αγόρι που θέλουν και γελάω, γιατί υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα και πάνω από όλα, όλοι μας έχουμε φάει χυλόπιτα και δεν μπορούμε να είμαστε και μέσα στα γούστα του καθενός. Για παράδειγμα, εγώ έχω έρωτα με την κουνελομάνα. Ωστόσο, ο κολλητός μου την θεωρεί σκύλα. Με αφορμή λοιπόν όλο αυτό, θυμήθηκα το κεφάλαιο έρωτες και χυλόπιτα και για αυτό θα μιλήσουμε σήμερα.
Το πρώτο παιδάκι που αγάπησα και μάλιστα, θα πηγαίναμε και για.... γάμο ήταν ο Αντωνάκης από το νηπιαγωγείο. Ενα ξανθό αγοράκι με καστανά ματάκια και λιλιπούτια χεράκια τον οποίο τον φιλούσα στα διαλείμματα στο μάγουλο και μου είχε ζητήσει να παντρεύτουμε όταν μεγαλώσουμε και να κάνουμε πολλά πολλά παιδάκια. Μάλιστα, σαν γνήσια νοικοκυρά που ήμουν, είχα ζητήσει από την μαμά μου να μου αγοράσει κλωστή να αρχίσω να κεντάω για την προίκα μου. Είχα πάρει σταυροβελονιά και έκατσα να κεντάω ένα καραβάκι για να το κάνω τελικά, κάδρο στο δωμάτιο μου μετά από χρόνια.
Ο Αντωνάκης ήταν σωστός άντρας. Έκοβε γρασίδι από τον κήπο του σπιτιού του για να μου χαρίσει, μου αγόραζε τσίχλες, μου έδινε την πιπίλα του και τρώγαμε παρέα τις φακές και τα τορτελίνια που του μαγείρευε η μαμά του να τρώει στο σχολείο το μεσημέρι. Μαζί του κουβαλούσε συνήθως ένα καφέ μικρό αρκουδάκι που το είχε κερδίσει σε παιδικό γεύμα. Εκείνο το αρκουδάκι το είχαμε σαν παιδάκι μας. Το φροντίζαμε σαν κανονικό μωρό και μάλιστα, αυτός ήταν και ο λόγος που η δασκάλα μας κάθε φορά φώναζε πως το αρκουδάκι δεν πίνει το γάλα που του δίνουμε παρά μόνο ποτίζεται το χαλί.
Αργότερα, στο μάθημα κάναμε ένα είδος σεξουαλικής αγωγής όπου το αγόρι μαθαίνει ότι έχει πουλάκι και το κορίτσι κουτάκι και πως οι μεγάλοι αγκαλιάζονται μέσα σε ένα σμήνο από πεταλούδες και μέλισσες και λουλούδια και βγαίνει ένα σποράκι που φυτεύεται στην κοιλίτσα της μαμάς και βγαίνουμε εμείς. Όταν το ακούσαμε αυτό, εγώ και ο Αντώνης κοιταχτήκαμε στα μάτια. Ο Αντώνης ήταν αλεργικός στις μέλισσες. Κι εγώ τις φοβόμουν, όπως ο διάολος του λιβάνι. Αυτή η σχέση δεν μπορούσε να συνεχιστεί.
Συνεχίζεται...
Το πρώτο παιδάκι που αγάπησα και μάλιστα, θα πηγαίναμε και για.... γάμο ήταν ο Αντωνάκης από το νηπιαγωγείο. Ενα ξανθό αγοράκι με καστανά ματάκια και λιλιπούτια χεράκια τον οποίο τον φιλούσα στα διαλείμματα στο μάγουλο και μου είχε ζητήσει να παντρεύτουμε όταν μεγαλώσουμε και να κάνουμε πολλά πολλά παιδάκια. Μάλιστα, σαν γνήσια νοικοκυρά που ήμουν, είχα ζητήσει από την μαμά μου να μου αγοράσει κλωστή να αρχίσω να κεντάω για την προίκα μου. Είχα πάρει σταυροβελονιά και έκατσα να κεντάω ένα καραβάκι για να το κάνω τελικά, κάδρο στο δωμάτιο μου μετά από χρόνια.
Ο Αντωνάκης ήταν σωστός άντρας. Έκοβε γρασίδι από τον κήπο του σπιτιού του για να μου χαρίσει, μου αγόραζε τσίχλες, μου έδινε την πιπίλα του και τρώγαμε παρέα τις φακές και τα τορτελίνια που του μαγείρευε η μαμά του να τρώει στο σχολείο το μεσημέρι. Μαζί του κουβαλούσε συνήθως ένα καφέ μικρό αρκουδάκι που το είχε κερδίσει σε παιδικό γεύμα. Εκείνο το αρκουδάκι το είχαμε σαν παιδάκι μας. Το φροντίζαμε σαν κανονικό μωρό και μάλιστα, αυτός ήταν και ο λόγος που η δασκάλα μας κάθε φορά φώναζε πως το αρκουδάκι δεν πίνει το γάλα που του δίνουμε παρά μόνο ποτίζεται το χαλί.
Αργότερα, στο μάθημα κάναμε ένα είδος σεξουαλικής αγωγής όπου το αγόρι μαθαίνει ότι έχει πουλάκι και το κορίτσι κουτάκι και πως οι μεγάλοι αγκαλιάζονται μέσα σε ένα σμήνο από πεταλούδες και μέλισσες και λουλούδια και βγαίνει ένα σποράκι που φυτεύεται στην κοιλίτσα της μαμάς και βγαίνουμε εμείς. Όταν το ακούσαμε αυτό, εγώ και ο Αντώνης κοιταχτήκαμε στα μάτια. Ο Αντώνης ήταν αλεργικός στις μέλισσες. Κι εγώ τις φοβόμουν, όπως ο διάολος του λιβάνι. Αυτή η σχέση δεν μπορούσε να συνεχιστεί.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου