Θα ξημερώσει....

Λίγες ώρες ακόμη για να ανοίξει ξανά η σχολή. Συνήθισα μια εβδομάδα στο σπίτι και πάνω από όλα μηδένισα τα έξοδα μου μιας και δεν ξοδεύω χρήματα ούτε για εισητήρια ούτε για κάρτα στο κινητό ούτε για φαγητά. Ένιωσα τόσο αλλιώς αυτές τις μέρες αν και όλη μέρα ήμουν μόνη μου σε αντίθεση με τις μέρες που είμαι στην σχολή και παρακαλάω για λίγη ησυχία να χαλαρώσει το κεφάλι μου από τα βουητά και πάνω από όλα, από τα σαχλώδη χαχανητά και σχόλια γύρω από τι έκανε ο καθένας.
Πρέπει να βρω δουλειά και μάλιστα σύντομα. Όσο ήμουν στον Κώστα ήταν καλά τα πράγματα. Έπαιρνα λίγα λεφτά, αλλά και η περιοχή που ήταν το μαγαζί, δεν είχε πολύ κόσμο. Υστερα ο Κώστας αποφάσισε να φύγει και να τινάξει όλα στον αέρα. Σταμάτησε να πληρώνει, λάθος σχέσεις, λάθος συνεργασίες και πίσω από την πλάτη μας άλλες τόσες συμφωνίες και κακό.
Βέβαια, έψαξα τον δρόμο στον οποίο δουλεύαμε. Υπάρχουν πολλοί καλοθελητές που όταν ανοίξουν το στόμα τους γίνονται η καλύτερη πηγή σου για να μάθεις όσα θέλεις να μάθεις.
Η σχολή μου είναι απλήρωτη. Και δεν είναι μόνο η σχολή. Είναι όλα. Το σύνολο. Και δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. Υπάρχουν και χειρότερα. Κοπέλες στην σχολή μου το ρίξανε στην βίζιτα και στην γύρα για πέντε και για δέκα ευρώ. Καφενεδάκια παράμερα με σερβιτόρες που η φούστα φτάνει στον αφαλό το λιγότερο και το χαμόγελο μετά βίας σκάει για να πει το γνωστό ''γειά σας, τι θα παραγγείλετε σήμερα;'' Κι ύστερα τα τηλέφωνα, τα ραντεβού και οι παράνομες νύχτες που ξελασπώνουν τις νόμιμες ημέρες, τις εφορίες, τις τράπεζες, τις σχολές, τα φαγητά, τα νοίκια και ότι άλλο μπορεί να υπάρχει σε εκκρεμότητα. Και δεν είναι ευτυχισμένες. Ούτε εγώ θα ήμουν. Αλλά όταν σπουδάζεις κάτι και απλά το πτυχίο καταλήγει στον τοίχο λόγω ανεργίας, είναι και αυτό μια λύση...Πάνω στην απελπισία της στιγμής...