<<To σαββατοκύριακο να είστε εδώ, είναι το μνημόσυνο του μπαμπά>>...
Είναι από τις λίγες φορές που θέλησα να πάω νωρίτερα στο χωριό μου και ειδικά όταν ο λόγος είναι ένα μνημόσυνο και τίποτα άλλο ευχάριστο και γλυκό...
Όμως κουράστηκα πολύ στην δουλειά και ειδικά όταν δεν έχω κανένα όφελος...
Κάποιοι συγγενείς μου λένε να κάνω υπομονή. Πως αυτή η δουλειά με θρέφει και θα πρέπει να δουλεύω ακόμη και αφειλοκερδώς για πάντα εκεί.
Δεν μπορώ να πω οτι με συγκινεί αυτή η σκέψη του παντελώς τζάμπα, γιατί σπούδασα για να κατακτήσω κάποιους στόχους, στερήθηκα για να πάω παραπέρα και όχι να μείνω στάσιμη. Αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα μάλλον και το στάσιμο καλό είναι...
Σκύβεις το κεφάλι και λες μεγάλος είναι ο θεός σε κάθε γιαγιά κουτσομπόλα που περνάει και σε γυροφιλάει για να μάθει τα νέα σου και μαζί με αυτήν και όλο το χωριό...
Και τελικά το αγαπώ αυτό, αυτό το ψαχούλεμα, γιατί μέσα από αυτό, αναγκάζομαι να χαμογελώ εστω και ψευτικα. Να ελπίζω, έστω και ψεύτικα. Να δείχνω θάρρος και ας το έχω κρύψει για τα καλά μέσα μου. 
Θυμάμαι τον Γιώργο που μου έλεγε ότι έχω στανιό και θα τα καταφέρω. Ξέρω ότι έχει αλλάξει σελίδα στην ζωή του και δεν υπάρχω στις γραμμές αυτού του σεναρίου πια... Όμως του είχα υποσχεθεί να τα καταφέρω... Κι αυτό με κρατάει. Αν όχι σε θέμα δουλειάς, σε θέμα υγείας.