Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Oι σκέψεις και η Αθήνα

Χρειάστηκε να φύγω στην Αθήνα, όχι για τους γιατρούς μου όπως το υπολόγιζα, αλλά για δουλειές. Δουλειές που κοντεύουν να γίνουν χόμπυ και να εξαφανιστούν σε μια εποχή που ο κόσμος πεινάει και τρώνε μόνο οι λίγοι (Λίγοι χαχα) χωρίς να τους νοιάζει για τον διπλανό και τον παραδιπλανό. Δυστυχώς, η Ελλάδα από τότε που άρχισε να διοικείται από πολλούς και όχι από έναν έχει κάπου χάσει τον προσανατολισμό της. Αλλά δεν θέλω να ανοιχτώ παραπέρα, γιατί θα ξεφύγω και θα δημιουργήσω στρατόπεδα και έχθρες χωρίς λόγο πρωί πρωί.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το Ιεκ μου εν μέσω κρίσης, στον τομέα μου είχε πολλούς μαθητές και έτσι πολλά άτομα από αυτά, έμειναν χωρίς διαθέσιμη πρακτική. Κι ενώ κάποιοι από μέσα μας έλεγαν ότι είναι εύκολο να βρεις να κάνεις την πρακτική σου, γιατί είσαι φθηνό εργατικό (για να μην πούμε και μηδαμηνών απολαβών και μας χαλάσουμε το όνειρο) δεν ήταν λίγες οι... ''πόρτες'' φάγαμε στα μούτρα και που τρώμε καθημερινά... Λογικό!!! Πού να χωρέσουν 120 παιδιά; Και δεν είναι μόνο ένα Ιεκ στην Θεσσαλονίκη.... Για να μην μιλήσω για την Αθήνα...Που χάνει η μάνα το παιδί και τον παιδί τον άγιο...
Δεν είναι ότι δεν αγαπώ την δημοσιογραφία. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η είδηση, ότι δεν θέλω να γράφω για αυτήν και να την υπερασπίζομαι. Αλλά τόσες μέρες στην Αθήνα σκεφτόμουν τι κάνω και πού πάω. Τι θα γίνει από δω και πέρα. Στο μυαλό μου τριγυρνούσανε τα χρήματα για τα εισιτήρια, τα χρήματα για την διαμονή, τα φαγητά, τα χρήματα για την μετακίνηση, τα χρήματα γιατί άνθρωπος είσαι - κάτι να σου τύχει και σκεφτόμουν και τους γιατρούς μου. Και εντάξει. Μια μέρα θα είσαι τυχερή και θα μείνεις σε ένα γνωστό, οκ. Μετά τι κάνεις; Και αν νοικιάσεις σπίτι, θα πρέπει να πληρώνεις και κοινόχρηστα και Δεη και Οτε και θα πρέπει να το επιπλώσεις κιόλας... Κι όλο αυτό ενώ θα πρέπει παράλληλα να μαζεύω λεφτά μήπως και τύχει και μου πει ο γιατρός ότι μπορώ να κάνω την εγχείρηση για το πόδι μου και ότι μπορεί να γίνω καλά...
Κι έτσι δεν καταλήγω πουθενά. Απογοητεύομαι απλά για άλλη μια φορά στην ιδέα και μόνο ότι διάλεξα κάτι λάθος. Λάθος.... Για την εποχή λάθος. Που δεν είχα το ενσταντικό κριτήριο να βρω κάτι να με θρέψει. Γιατί αν για σένα που είσαι υγιής είναι μια φορά δύσκολο να βρεις μια δουλειά, για μένα είναι δέκα. Όχι επειδή νιώθω άρρωστη ή ανάπηρη, αλλά επειδ΄ή υπάρχει ο ρατσισμός σε πρώτο πλάνο και δεύτερον δεν μπορώ να σερβίρω όπως εσύ ή να ανέβω πάνω σε ένα μηχανάκι να κάνω ντελίβερι, ή να γίνω μοντέλο ή να κάνω δουλειές τέλος πάντων που εσύ βρίσκεις με το κουτάλι και τις απορρίπτεις επειδή δεν σου αρέσουν. Μακάρι να είχα γερά πόδια και ας έπλενα κάθε μέρα ποτήρια και πιάτα. Με παγωμένο νερό. Αλλά μεγάλος είναι ο Θεός αν θέλει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου