Εργασία και χαράχαχαχαχαχαχα

Η αλήθεια είναι ότι η λέξη δουλειά ήταν πάντοτε η αγαπημένη μου λέξη. Κι αυτό γιατί μετά την βαρεμάρα και την απραξία θέλεις πάντα κάτι να κάνεις. Ενας λόγος παραπάνω δε για μένα που τις περισσότερες ώρες της ζωής μου τις πέρασα μέσα σε ένα σπίτι. Μπορεί να μην ήταν το ίδιο σπίτι (γιατί μετακομίζαμε συχνά) αλλά δεν επαύε να είναι σπίτι χωρίς πολλούς πολλούς φίλους...
Για αυτό και πήγα σε τεχνικό λύκειο για να έχω την δυνατότητα να βρω πιο γρήγορα δουλειά και να είμαι ανεξάρτητη... Η έστω πιο ανεξάρτητη.... Γιατί κάποιοι με το πρόβλημα υγείας που έχω, θεωρούν σχεδόν αδύνατο να με ονομάσουν ανεξάρτητη και αυτόνομη... Χωρίς καν να με έχουν δει...
Ωστόσο... Ποτέ δεν βρήκα δουλειά σε ότι και αν σπούδασα, γιατί ή δεν ήμουν αυτό που έψαχναν ή οι θέσεις ήταν απλά καλλυμένες ή με έβαζαν στην αναμονή ώσπου βαριόμουν και έφευγα από μόνη μου...
Έτσι μου έκανε την πρόταση ο θείος μου να πάω στο μαγαζί του να τον βοηθάω με τα έπιπλα. Να κλείνω παραγγελίες, να σηκώνω τηλέφωνα και να στέλνω νέο υλικό σε πελάτες. Μου φάνηκε εύκολο και ευχάριστο, γιατί μου άρεσε η επικοινωνία - τα νέα προϊόντα και πάνω από όλα, να μιλάω στο τηλέφωνο με τις ώρες... Οπότε και δέχτηκα. Για αρχή. Μέχρι να βρω να κάνω την πρακτική μου. Εστω. Αν έβρισκα δηλαδή.  Μόνο που περίμενα πως θα πληρώνομαι. Εστω και λίγο. Είχα κάνει μάλιστα και λίστα πραγμάτων από τα οποία ήθελα να αγοράσω με τα πρώτα μου λεφτά. Κάτι που τελικά, έμεινε ξανά στο ράφι. Η δουλειά ήταν πολύ περισσότερη από όση περίμενα και οι φωνές στα ακουστικά των τηλεφώνων πολύ άγριες και απαιτητικές, τα ωράρια της δουλειάς καθόλου σταθερά... Και εκεί κατάλαβα την διαφορά της δουλειάς με το χόμπυ. Και εκεί κατάλαβα τι πραγματικά έπρεπε να κάνω και κατέβασα ξανά τα ρολλά μου...