Ο Παναγιώτης

Στην Αθήνα γνώρισα και τον Παναγιώτη. Ενα πολυμήχανο ανθρωπάκι με τρομερή δύναμη ψυχής και καταπληκτικό μυαλό και μεγάλη γνώση στην ελληνική γλώσσα. Δεν ήταν φιλόλογος ποτέ και ούτε δάσκαλος σε κάποιο σχολείο, όμως είναι αυτό που λένε μερικοί πως το μεράκι και η θέληση φτάνει και η ζωή θα σε διδάξει από μόνη της όσα σου πρέπουν. Ο Παναγιώτης ασχολήθηκε με τα έπιπλα, όπως και ο πατριός μου. Τον γνώρισα πριν κάμποσα χρόνια μέσα από ένα μπλογκ και τον ανακάλυψα ξανά εδώ και κάτι μήνες τυχαία. από τότε αρχίσαμε να μιλάμε καθημερινά μέσα από μηνύματα και να ανταλλάσουμε απόψεις. Αυτός μου κόλλησε και το μικρόβιο του να γράφω για την ζωή μου πραγματάκια και κάπως έτσι βρίσκομαι σήμερα εδώ και γράφω για σας και πάνω από όλα για μένα... Είναι μεγάλη λύτρωση να τα βγάζεις από μέσα σου... Πολλές φορές με την αμφιβολία κιόλας για το αν σε διαβάζουν και ποιοι...
Στην Αθήνα, αν δεν είχα τον Παναγιώτη, θα περνούσα δύσκολες στιγμές. Κι αυτό γιατί, παρά το γεγονός ότι είχα κάπου να μείνω, δεν είχα παρέα και δεν είχα κανένα τρόπο μετακίνησης μιας και η Αθήνα εκτός από ζούγκλα ήταν και άγνωστη για μένα παντελώς... Το γεγονός και μόνο ότι είχα κάπου να μιλήσω και έναν άνθρωπο να με πάει έστω και δυο στενά παρακάτω από κει που έμενα με χαροποίησε ιδιαίτερα.
Το σπίτι στην Αθήνα ήταν ενός γνωστού μου, μουσικός στο επάγγελμα που κοιμόταν όλες τις πρωινές ώρες, με αποτέλεσμα να ανταλλάσουμε μια ώρα την ημέρα πέντε κουβέντες και ύστερα να φεύγει πάλι για δουλειές. Σαν διαμέρισμα ήταν αρκετά μεγάλο για ένα άτομο σαν εμένα ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι έμενε ένας εργένης μέσα και δεν υπήρχε μπαλκόνι, εμένα μου προκαλούσε δυσφορία.