O καφές

Ένας ακόμη κόκκος από καφέ και λίγη ακόμη ζάχαρη... 
Αναμεμειγμένοι με ζεστό νερό και σκέψεις που κοχλάζουν... 
Για το χθες... Για το σήμερα... Για το αύριο... 
Που αβέβαιο κοιτάζει πίσω από το παράθυρο και τρέμει... 
Θολές φιγούρες από παλιό σινεμά... Σκονισμένες και ξεχασμένες για καιρό... 
Σε ένα ντουλάπι φαγωμένο από την υγρασία... Τρυπάνε τα κόκκαλα...  Πονάνε...
Εκεί στο κρεβάτι σέρνονται και σκεπάζονται... 
Κουκουλώνται ως πάνω με την θλίψη και την τελευταία τους ελπίδα... Όπως τότε.... 
Για εκείνον τον καμβά απέναντι από το χωλ... Με την κοπέλα και το πράσινο καπέλο... 
Είναι ήδη αργά... Για το φάρμακο...
Φάρμακο από φάρμακο διαφέρει... 
Μπορεί να σε πάει ψηλά και ή και να σε σέρνει... Σαν τώρα... 
Άλογα στο κάρο του πόνου... Που τρέχει μέσα στις λάσπες και στο κρύο... Της ψυχής... 
Που το μόνο που ζητάει πια... Είναι εκείνος ο καφές...