Απογοήτευση...

Τρεις μέρες χωρίς καθόλου χρήματα στην τσέπη για δέυτερη εβδομάδα. Δεν ξέρω που θα πάει αυτήν η κατάσταση, αλλά σίγουρα δεν θα πάει και μακριά με τόσο ακριβή που έγινε η βενζίνη. Νιώθω να πέφτω σε κατάθλιψη όταν βλέπω άτομα δίπλα μου να σκορπάνε τα πενηντάρικα σαν να είναι καραμέλες ακόμη και τώρα με την κρίση και να μην υπολογίζουν πως υπάρχουν άτομα που πραγματικά πεινάνε και δεν ξέρουν αν θα έχουν σπίτι ως αύριο να μείνουν.
Και πριν βιαστείς να πεις ότι εγώ κρίνω από έξω, να σου πω ότι και εγώ με δάνεια είμαι και μάλιστα δεν μπορώ να βγάλω άλλα χρήματα από την τράπεζα και ούτε δουλειά έχω. Η σχολή είναι σε μία κατάσταση που σε δεκαπέντε μέρες θα αρχίσει να ξαναζητάει χρήματα και μόνο οι καθημερινές μετακινήσεις μου από την σχολή στο σπίτι, είναι κοντά στα είκοσι ευρώ την ημέρα. Το μόνο που με σώζει είναι αν μου δανείσει κάποιος γνωστός, που και αυτό δεν μου αρέσει, διότι το θεωρώ τεράστεια ξεφτύλα και μεγάλο ξεπεσμό, για μένα... Που ήμουν η πρώτη που βοηθούσε αν το ζητούσες και τις περισσότερες φορές, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Και τώρα τι; Πού; Πώς;
Και εντάξει, εσύ έχεις πλούσιο μπαμπά και μαμά και δεν έχεις ανάγκη καμία από κρίση και πόνο. Αλλά μην το δείχνεις τόσο έντονα... Όχι τόσο... Όχι τώρα... Κράτα στην άκρη κάποια χρήματα... Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει και εσένα τελικά...