Σήμερα ξύπνησα με άλλη διάθεση. Από αυτές τις ωραίες που το χαμόγελο είναι στα χείλη έστω και για λίγη ώρα. Έφτιαξα πρωινό και πήγα μαζί με την μαμά μου να αγοράσω μερικά λουλούδια, γιατί τόσες μέρες φαγώθηκε να φυτέψουμε μερικά στο μπαλκόνι.
Ήμουν σχεδόν σίγουρη να της πω όχι στην αρχή, είμαι αρκετά μεγάλη για να πάω βόλτα με την μαμά μου και ακόμη και τα μικρά παιδιά βγαίνουν μόνα τους έξω...Όμως αυτήν μου η σκέψη δεν κράτησε και πολύ. Μπαίνοντας στην αρχική του προφίλ μου είδα το ποστ του Θάνου.
Η μαμά του είχε πεθάνει ύστερα από μήνες που έμεινε στο νοσοκομείο. Κάθε του λέξη και μια μαχαιριά. Δεν άντεξα. Έκλαψα. Και ναι. Πήγα με την μαμά μου βόλτα. Και ναι. Δεν νιώθω καμιά ντροπή πλέον για αυτό, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία μέρα σου με τα άτομα που αγαπάς...
Κι αυτά είναι τα λουλουδάκια τα οποία πήραμε. Δεν τα μεταφυτέψαμε ακόμη. Θα μπουν σε πορτέρια πολύ σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου