Αυτό μας έλειπε

Kαι εκεί που καθόμασταν στο παγκάκι βγήκε από το ξενοδοχείο σαν σίφουνας ο Τρύφωνας Σαμαράς με το μαλλί κατάξανθο και  μπούκλα αλά Βιουγουκλάκη στο η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά...
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καμία όρεξη να τρέξω από πίσω του για αυτόγραφο ή για όλα αυτά τα χαζά, αλλά μιας και δεν είχαμε τι να κάνουμε και είμασταν σε ένα παγκάκι και προβληματιζόμασταν για την φάση με τον Ηλία, είπαμε να τρέξουμε να τον προλάβουμε.
Αρχίσαμε να τρέχουμε τόσο γρήγορα που μόνο η δάδα μας έλειπε και οι ολυμπιακοί αγώνες. Σε κάποια φάση, γλίστρισε το χέρι μου από την Καίτη και έπεσα κάτω. Ο Τρύφωνας δεν είχε βρει αυτό που ήθελε και ήταν τώρα σε ένα άλλο περίπτερο. Τον βλέπαμε ακόμη. Δεν φιλοτιμήθηκε κανένας να με σηκώσει και έτσι περιμέναμε τον Γιάννη. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο βέβαια, γιατί μας έπιασε το φανάρι το οποίο ήταν αρκετό για να μας ξεγλιστρήσει και να φύγει. Είχε μαζί του και ένα μακιγιέρ από όσο προλάβαμε να δούμε. Πήγαμε Αριστοτέλους - Τσιμισκή και τίποτα. Περπατήσαμε λίγο ακόμη, αλλά δεν.
Κουράστηκα τόσο που αν τον έβλεπα μπροστά μου, θα του την έλεγα χωρίς λόγο. Λέγαμε χαζά στο δρόμο και γελούσαμε. Τουλάχιστον το διασκεδάσαμε. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε για να του αφήσω μήνυμα στο ξενοδοχείο. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα του έλεγα. Σπουδάζουμε δημοσιογραφία εξάλλου. Ίσως να μην τρέχει τόσο πολύ. Ξεθεωθήκαμε. Α, ρε Τρύφωνα...