Είναι καιρός τώρα που βλέπω την γειτονιά μου φτωχική. Όχι από θέμα χρημάτων ή κατασκεύων. Αυτά είναι οι προφάσεις στα βαθύτερα προβλήματα που κανείς δε θέλει να αγγίξει. Μιλώ για τη φτώχια της λογικής και της συνείδησης. Άνθρωποι τριγύρω που πεθαίνουν για να μη μαθευτεί μια ατασθαλία, αλλά δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούν πώς θα μπορούσαν να έχουν δράσει καλύτερα έτσι ώστε να την είχαν αποφύγει και να ήταν όλα καλά. Ανθρωποι που θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σε σχολές, όχι για να τα μορφώσουν και για να τους δώσουν μια δυνατότητα για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά για να μην πει ο κόσμος πως είναι καμμένοι μετεωρίτες που χάθηκαν στη πορεία της περιπλάνησης. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά αξίζει να στείλεις το παιδί σου να παρει χιλιάδες πτυχία αυτή την εποχή. Αν ήθελε κάποιος ταπετσαρία για τον τοίχο θα μπορούσε να βρει πολύ φθηνότερες και στυλάτες στα κινέζικα τώρα πια. Πολλοί θα πούνε πως σκέφτομαι λάθος και πως η μόρφωση είναι πολύτιμο αγαθό. Δε θα διαφωνήσω. Αλλά η μόρφωση μέχρι το λύκειο είναι μασημένη και διαμορφωμένη τροφή γύρω από συμφέροντα κοινωνίας, εκκλησίας, πολιτικών υποστάσεων και έπειτα είναι απλά τιπς που λειτουργούν σαν σπίρτο στο τσιγάρο. Δε γίνεσαι επιστήμονας επειδή μπήκες σε μια σχολή. Επιστήμονας γίνεσαι επειδή το πάλεψες, το έψαξες, το ερεύνησες, το κατέγραψες, το σιγούρεψες, το διέδωσες και είδες να κυλάει ένα αποτέλεσμα. Όπως επίσης δε θεωρήσε άνθρωπος, επειδή γεννήθηκες από είδος που του μοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου