Πάντα ορίζαμε το καλό και το κακό ανάλογα με τις προσωπικές μας πεποιθήσεις που γεννιόντουσαν και παίρνανε μορφή ανάλογα με τα βιώματα μας, που συνήθως όντας σκληρά, έκαναν οτιδήποτε να μοιάζει ανούσιο και περαστικό. Τόσο περαστικό που μία ανάσα σου συνήθως διαρκούσε παραπάνω.
Θυμάμαι την ημέρα που έκλειναν τα σχολεία. Διοργανώναμε πάντα γιορτή η οποία έκλεινε με μπουγελώματα κι έπειτα από αυτό ήμουν πάντα με πυρετό. Δε με πείραζε όμως αυτό. Με πείραζε που έκλειναν τα σχολεία και έχανα τους φίλους μου. Γιατί εγώ φίλους είχα μόνο στο σχολείο. Στα διαλείμματα, αν είχα λεφτά ή κάποια συμβουλή να τους δώσω. Αλλιώς ήμουν μόνη. Παρατηρούσα τα πουλιά και τα λουλούδια κι αναρωτιόμουν διάφορα γύρω από τη ζωή και τη συμπεριφορά της. Κι αναρωτιόμουν αν αξίζει η αναπηρία να αμείβεται με μοναξιά. Αν η σοφία είναι το σωστό δώρο για ένα παιδί που το μόνο που αναζητά είναι το παιχνίδι με τους συνομίληκους του. Αν η τύχη δεν είναι όντως τύχη, αλλά καταδίκη παλαιότερων κακουργημάτων.
Δεν έβρισκα ποτέ απάντηση. Πάντοτε με πλησιαζε κάποια γιαγιά ή κάποιος παππούς, μου αγόραζε καραμέλες ή παγωτό και μου έλεγαν πως ο Θεός έχει για όλους. Εγώ περίμενα. Περίμενα να δω πότε θα είναι η σειρά μου να λάβω αυτά που έχει να μου δώσει. Αργότερα κατάλαβα πως τα παίρνω αυτόματα, ασχέτως αν δεν τα κατανοώ τη στιγμή που τα λαμβάνω, γιατί δεν έχω την κατάλληλη γνώση. Κατά βάθος τον ευχαριστώ, αν και με εκνευρίζει πολύ ο τρόπος που μου τα δίνει.
Και πήρα πολλά. Κατάφερα να αυξήσω την υπομονή μου, να μικραίνω την υπόσταση του πόνου, να αυξάνω τη σωματική - αλλά κυριως... την ψυχική μου δύναμη, να ακούω τον εαυτό μου, να ονειρεύομαι, να ακούω τον κόσμο, να τους παρατηρώ πώς περπατάνε, πώς μιλάνε, πώς σκέφτονται. Να βλέπω την αξία της κάθε μέρας. Ακόμη κι όταν ζεις μέσα σε μια κατάσταση που ονομάζεις ρουτίνα, καμία μέρα δεν έχει δίδυμη αδερφή. Χωριστές παραστάσεις σε χωριστές χρονικές στιγμές όλα που κάτι έχουν να σου πουν και καλείσαι να μάθεις τη γλώσσα επικοινωνίας τους.
Όταν μεγαλώνεις σαν μοναχοπαίδι, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Είτε θα βρεις φίλους για να γλιτώσεις την σκέψη και να ενσωματωθείς σε κάτι άλλο είτε θα μείνεις με τις σκέψεις και τα ερωτήματα. Κι εγώ άνηκα πάντα στη δεύτερη κατηγορία, γιατί κανένας δεν ήθελε να περάσει τις διακοπές του με κάποιον που διαφέρει κι έχει κινητικά προβλήματα. Δεν ήμουν της μόδας τότε.
Ένα από τα αγαπημένα μου χόμπυ ήταν να συλλέγω σκέψεις ανθρώπων και να φτιάχνω κολλάζ με τις απαντήσεις τους σε ένα τετράδιο το οποίο περιείχε κάθε λογίς ερώτηση, κάτι σαν λεύκωμα. Όταν το τελείωνα, έβγαινα στο μπαλκόνι και περίμενα κάποιον να περάσει. Να τον κεράσω ένα παγωτό με αντάλλαγμα την παρέα του, έτσι... Για καλό καλοκαίρι.
Θυμάμαι την ημέρα που έκλειναν τα σχολεία. Διοργανώναμε πάντα γιορτή η οποία έκλεινε με μπουγελώματα κι έπειτα από αυτό ήμουν πάντα με πυρετό. Δε με πείραζε όμως αυτό. Με πείραζε που έκλειναν τα σχολεία και έχανα τους φίλους μου. Γιατί εγώ φίλους είχα μόνο στο σχολείο. Στα διαλείμματα, αν είχα λεφτά ή κάποια συμβουλή να τους δώσω. Αλλιώς ήμουν μόνη. Παρατηρούσα τα πουλιά και τα λουλούδια κι αναρωτιόμουν διάφορα γύρω από τη ζωή και τη συμπεριφορά της. Κι αναρωτιόμουν αν αξίζει η αναπηρία να αμείβεται με μοναξιά. Αν η σοφία είναι το σωστό δώρο για ένα παιδί που το μόνο που αναζητά είναι το παιχνίδι με τους συνομίληκους του. Αν η τύχη δεν είναι όντως τύχη, αλλά καταδίκη παλαιότερων κακουργημάτων.
Δεν έβρισκα ποτέ απάντηση. Πάντοτε με πλησιαζε κάποια γιαγιά ή κάποιος παππούς, μου αγόραζε καραμέλες ή παγωτό και μου έλεγαν πως ο Θεός έχει για όλους. Εγώ περίμενα. Περίμενα να δω πότε θα είναι η σειρά μου να λάβω αυτά που έχει να μου δώσει. Αργότερα κατάλαβα πως τα παίρνω αυτόματα, ασχέτως αν δεν τα κατανοώ τη στιγμή που τα λαμβάνω, γιατί δεν έχω την κατάλληλη γνώση. Κατά βάθος τον ευχαριστώ, αν και με εκνευρίζει πολύ ο τρόπος που μου τα δίνει.
Και πήρα πολλά. Κατάφερα να αυξήσω την υπομονή μου, να μικραίνω την υπόσταση του πόνου, να αυξάνω τη σωματική - αλλά κυριως... την ψυχική μου δύναμη, να ακούω τον εαυτό μου, να ονειρεύομαι, να ακούω τον κόσμο, να τους παρατηρώ πώς περπατάνε, πώς μιλάνε, πώς σκέφτονται. Να βλέπω την αξία της κάθε μέρας. Ακόμη κι όταν ζεις μέσα σε μια κατάσταση που ονομάζεις ρουτίνα, καμία μέρα δεν έχει δίδυμη αδερφή. Χωριστές παραστάσεις σε χωριστές χρονικές στιγμές όλα που κάτι έχουν να σου πουν και καλείσαι να μάθεις τη γλώσσα επικοινωνίας τους.
Όταν μεγαλώνεις σαν μοναχοπαίδι, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Είτε θα βρεις φίλους για να γλιτώσεις την σκέψη και να ενσωματωθείς σε κάτι άλλο είτε θα μείνεις με τις σκέψεις και τα ερωτήματα. Κι εγώ άνηκα πάντα στη δεύτερη κατηγορία, γιατί κανένας δεν ήθελε να περάσει τις διακοπές του με κάποιον που διαφέρει κι έχει κινητικά προβλήματα. Δεν ήμουν της μόδας τότε.
Ένα από τα αγαπημένα μου χόμπυ ήταν να συλλέγω σκέψεις ανθρώπων και να φτιάχνω κολλάζ με τις απαντήσεις τους σε ένα τετράδιο το οποίο περιείχε κάθε λογίς ερώτηση, κάτι σαν λεύκωμα. Όταν το τελείωνα, έβγαινα στο μπαλκόνι και περίμενα κάποιον να περάσει. Να τον κεράσω ένα παγωτό με αντάλλαγμα την παρέα του, έτσι... Για καλό καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου