Οποτε κι αν ακούω την λέξη ''μπαμπάς'', θυμάμαι εκείνο το θεσπέσιο γλυκό με το σιροπάκι και τα κερασάκια στην κορυφή. Ισως γιατί εκείνο το λάτρευα πάντοτε περισσότερο από τον πατέρα μου που κατά βάθος φοβόμουν για τα ξεσπάσματα θυμού τα οποία είχε. Και ήταν συχνά αυτά.
Δε φοβόμουν μην με χτυπήσει. Εξάλλου, συνήθως, ξεσπούσε στη μητέρα μου. Δε του άρεσε ποτέ να την βλέπει να φοράει όμορφα και φωτεινά ρούχα ή κοντά που να την κολλακεύουν, γιατί κατά βάθος και κατά την επιφάνεια, τη ζήλευε. Τη ζήλευε που ήταν νέα, δυναμική και πετυχημένη, σε αντίθεση με αυτόν που έκανε πάντα ό,τι του έλεγε η γιαγιά να κάνει. Φοβόμουν τις εικόνες που έβλεπα μετά, την ώρα του ύπνου και με κυνηγούσαν μέχρι τελικά να πέσω στο λήθαργο μου. Ηταν σαν να βλέπω ένα τρέιλερ από θρίλερ που οι φωνές θεριεύουν και σπάνε την παιδικότητα της ψυχής σου. Αυτό ήταν το χειρότερο για μένα. Ένιωσα πως πρέπει να γίνω ανεξάρτητη πολύ πιο γρήγορα από τους άλλους, να καταφέρω να προστατεύσω εμένα και τη μαμά μου, να γίνω καλά και να ζήσουμε κάπου αλλού ευτυχισμένες. Το αξίζαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να το εισπράξουμε για πολλά χρόνια.
Το μόνο θηλυκό πρόσωπο που είχε τα βραβεία και την προσοχή στο σπίτι, ήταν η γιαγιά μου. Εγώ ήμουν πάντα το ανάπηρο πλάσμα που τους φέρνει περισσότερα έξοδα και άχρηστο καθ'ότι βγήκα και κορίτσι και χρειάζεται να μου δώσουν και προίκα και η μαμά μου η αιτία που γεννήθηκα και προστέθηκαν προβλήματα στο κεφάλι τους και κυρίως στα οικονομικά που δεν ήθελαν να χάνουν.
Όταν πια χώρισαν, όλος ο κόσμος μας απομόνωσε. Σαν να είμασταν οι κακιές μάγισσες που είχαν την πρόθεση να κάνουν βουντού σε όλους για να πεθάνουν από πανούκλα στο συνεχές μέλλον. Γυρνούσαν τα κεφάλια τους από την άλλη σα να μη μας βλέπουν ή ακόμη κι αν μας έβλεπαν, προτιμούσα να μη μας βλέπουν γιατί πετούσαν χλέπες και βρίσιες, λες κι είχαν απέναντι τους κάποιον εγκληματία. Τώρα που το σκέφτομαι, στον εγκληματία μπορεί να έκαναν και το τραπέζι. Ολοι ήξεραν τι περνάμε και κανένας δε μιλούσε. Είχαν μπροστά την καραμέλα του γάμου και πως κάθε γάμος έχει προβλήματα, οπότε δεν χρειάζεται και να ασχοληθείς περαιτέρω. Τους θεωρούσα και τους θεωρώ συνεργούς όταν βλέπουν κάτι να συμβαίνει και δεν μιλάνε. Τότε. Οταν υπάρχει βία.
Βρήκαμε ένα σπιτάκι με πολύ κόπο. Έξω από την πόλη. Μας το είχε δώσει μια κυρία που δεν είχε παιδιά και ζούσε με δυο σκυλάκια. Δεν είμαι σίγουρη αν πληρώναμε ενοίκια τότε. Θυμάμαι όμως που η μαμά μου δούλευε συνέχεια και ήταν από δουλειά σε δουλειά, γιατί όποτε έπαιρνε τηλέφωνο τους συγγενείς μας για βοήθεια, της το έκλειναν στα μούτρα για να την τιμωρήσουν που χώρισε, έφυγε και άφησε τον άντρα της και έκανε τον κόσμο να μιλάνε και να σκορπά σχόλια.
Σιγά σιγά στηθήκαμε μόνες μας. Καταφέραμε να μετακομίσουμε αλλού και να είμαστε ανεξάρτητες. Το σημαντικότερο για μένα ήταν ότι μπορούσα να κοιμάμαι με το χαμόγελο στα χείλη κι όχι να φοβάμαι μήπως δω ξανά τους εφιάλτες να με κυνηγούν. Το τελευταίο διάστημα, έβλεπα τον εαυτό μου να κάθεται και να παίζει με τα κουζινικά με άλλα παιδάκια και ξαφνικά μια ηλεκτρική σκούπα έπαιρνε την φωνή του μπαμπά, άναβε και μας ρουφούσε όλους μέσα χωρίς να μας ρωτήσει κάτι.
Έκανα χρόνια να μιλήσω στον πατέρα μου. Κι αυτό γιατί δεν ένιωθα την ανάγκη να του μιλήσω. Προτιμούσα να είμαι ορφανή ή τέλος πάντων να μην γνωρίζω την ύπαρξη του. Αργότερα, ξανά μιλήσαμε (τον λόγο θα τον αναλύσω σε άλλο ποστ), αλλά και πάλι δε μπόρεσα ποτέ να νιώσω πως τα κενά που έχει δημιουργήσει με τη στάση του μπορώ να τα καλύψω και να νιώσω καλά μαζί του.
Για μένα πατέρας και μάλιστα μπαμπάς, θεωρείται ο πατριός μου. Φυσικά δεν με άφησε ποτέ να τον αποκαλέσω πατέρα ή μπαμπά, γιατί σεβόταν πως δεν φύτρωσα κι αφού με αναγνώρισε, ανήκω κάπου αλλού. Ωστόσο, για μένα θα είναι για πάντα φίλος, πατέρας και πρότυπο. Γιατί ενώ δεν είχε παιδιά, με αγκάλιασε σα να ήμουν δικό του. Γιατί, ακόμη κι όταν δεν είχε λεφτά, μου έδινε τα λιγοστά για να μου κάνει τα χατήρια. Γιατί ακόμη και όταν ήταν κουρασμένος, βγαίναμε έξω για να πάρω τον αέρα μου. Γιατί ανέλαβε τους γιατρούς μου και ήταν εκεί όταν αρρώσταινα. Οταν πήρα τα πτυχία μου. Όταν ήμουν στεναχωρημένη, όταν ήθελα να μιλήσω. Ακόμη κι όταν αποζητούσα τη σιωπή. Για μένα αυτός είναι ο πατέρας μου και θα είναι για πάντα. Τα χαρτιά είναι για τη γραφειοκρατεία και όχι για τις καρδιές μας. Και του αξίζουν συγχαρητήρια. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι σαν αυτόν και ακόμα πιο λίγοι θα θελήσουν να τον πάρουν ως παράδειγμα για να του μοιάσουν. Η ζωή δεν είναι εύκολη και δεν ήταν ποτέ για να γίνει τώρα. Χρόνια πολλά, λοιπόν, με υγεία για όλους μας.
Δε φοβόμουν μην με χτυπήσει. Εξάλλου, συνήθως, ξεσπούσε στη μητέρα μου. Δε του άρεσε ποτέ να την βλέπει να φοράει όμορφα και φωτεινά ρούχα ή κοντά που να την κολλακεύουν, γιατί κατά βάθος και κατά την επιφάνεια, τη ζήλευε. Τη ζήλευε που ήταν νέα, δυναμική και πετυχημένη, σε αντίθεση με αυτόν που έκανε πάντα ό,τι του έλεγε η γιαγιά να κάνει. Φοβόμουν τις εικόνες που έβλεπα μετά, την ώρα του ύπνου και με κυνηγούσαν μέχρι τελικά να πέσω στο λήθαργο μου. Ηταν σαν να βλέπω ένα τρέιλερ από θρίλερ που οι φωνές θεριεύουν και σπάνε την παιδικότητα της ψυχής σου. Αυτό ήταν το χειρότερο για μένα. Ένιωσα πως πρέπει να γίνω ανεξάρτητη πολύ πιο γρήγορα από τους άλλους, να καταφέρω να προστατεύσω εμένα και τη μαμά μου, να γίνω καλά και να ζήσουμε κάπου αλλού ευτυχισμένες. Το αξίζαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να το εισπράξουμε για πολλά χρόνια.
Το μόνο θηλυκό πρόσωπο που είχε τα βραβεία και την προσοχή στο σπίτι, ήταν η γιαγιά μου. Εγώ ήμουν πάντα το ανάπηρο πλάσμα που τους φέρνει περισσότερα έξοδα και άχρηστο καθ'ότι βγήκα και κορίτσι και χρειάζεται να μου δώσουν και προίκα και η μαμά μου η αιτία που γεννήθηκα και προστέθηκαν προβλήματα στο κεφάλι τους και κυρίως στα οικονομικά που δεν ήθελαν να χάνουν.
Όταν πια χώρισαν, όλος ο κόσμος μας απομόνωσε. Σαν να είμασταν οι κακιές μάγισσες που είχαν την πρόθεση να κάνουν βουντού σε όλους για να πεθάνουν από πανούκλα στο συνεχές μέλλον. Γυρνούσαν τα κεφάλια τους από την άλλη σα να μη μας βλέπουν ή ακόμη κι αν μας έβλεπαν, προτιμούσα να μη μας βλέπουν γιατί πετούσαν χλέπες και βρίσιες, λες κι είχαν απέναντι τους κάποιον εγκληματία. Τώρα που το σκέφτομαι, στον εγκληματία μπορεί να έκαναν και το τραπέζι. Ολοι ήξεραν τι περνάμε και κανένας δε μιλούσε. Είχαν μπροστά την καραμέλα του γάμου και πως κάθε γάμος έχει προβλήματα, οπότε δεν χρειάζεται και να ασχοληθείς περαιτέρω. Τους θεωρούσα και τους θεωρώ συνεργούς όταν βλέπουν κάτι να συμβαίνει και δεν μιλάνε. Τότε. Οταν υπάρχει βία.
Βρήκαμε ένα σπιτάκι με πολύ κόπο. Έξω από την πόλη. Μας το είχε δώσει μια κυρία που δεν είχε παιδιά και ζούσε με δυο σκυλάκια. Δεν είμαι σίγουρη αν πληρώναμε ενοίκια τότε. Θυμάμαι όμως που η μαμά μου δούλευε συνέχεια και ήταν από δουλειά σε δουλειά, γιατί όποτε έπαιρνε τηλέφωνο τους συγγενείς μας για βοήθεια, της το έκλειναν στα μούτρα για να την τιμωρήσουν που χώρισε, έφυγε και άφησε τον άντρα της και έκανε τον κόσμο να μιλάνε και να σκορπά σχόλια.
Σιγά σιγά στηθήκαμε μόνες μας. Καταφέραμε να μετακομίσουμε αλλού και να είμαστε ανεξάρτητες. Το σημαντικότερο για μένα ήταν ότι μπορούσα να κοιμάμαι με το χαμόγελο στα χείλη κι όχι να φοβάμαι μήπως δω ξανά τους εφιάλτες να με κυνηγούν. Το τελευταίο διάστημα, έβλεπα τον εαυτό μου να κάθεται και να παίζει με τα κουζινικά με άλλα παιδάκια και ξαφνικά μια ηλεκτρική σκούπα έπαιρνε την φωνή του μπαμπά, άναβε και μας ρουφούσε όλους μέσα χωρίς να μας ρωτήσει κάτι.
Έκανα χρόνια να μιλήσω στον πατέρα μου. Κι αυτό γιατί δεν ένιωθα την ανάγκη να του μιλήσω. Προτιμούσα να είμαι ορφανή ή τέλος πάντων να μην γνωρίζω την ύπαρξη του. Αργότερα, ξανά μιλήσαμε (τον λόγο θα τον αναλύσω σε άλλο ποστ), αλλά και πάλι δε μπόρεσα ποτέ να νιώσω πως τα κενά που έχει δημιουργήσει με τη στάση του μπορώ να τα καλύψω και να νιώσω καλά μαζί του.
Για μένα πατέρας και μάλιστα μπαμπάς, θεωρείται ο πατριός μου. Φυσικά δεν με άφησε ποτέ να τον αποκαλέσω πατέρα ή μπαμπά, γιατί σεβόταν πως δεν φύτρωσα κι αφού με αναγνώρισε, ανήκω κάπου αλλού. Ωστόσο, για μένα θα είναι για πάντα φίλος, πατέρας και πρότυπο. Γιατί ενώ δεν είχε παιδιά, με αγκάλιασε σα να ήμουν δικό του. Γιατί, ακόμη κι όταν δεν είχε λεφτά, μου έδινε τα λιγοστά για να μου κάνει τα χατήρια. Γιατί ακόμη και όταν ήταν κουρασμένος, βγαίναμε έξω για να πάρω τον αέρα μου. Γιατί ανέλαβε τους γιατρούς μου και ήταν εκεί όταν αρρώσταινα. Οταν πήρα τα πτυχία μου. Όταν ήμουν στεναχωρημένη, όταν ήθελα να μιλήσω. Ακόμη κι όταν αποζητούσα τη σιωπή. Για μένα αυτός είναι ο πατέρας μου και θα είναι για πάντα. Τα χαρτιά είναι για τη γραφειοκρατεία και όχι για τις καρδιές μας. Και του αξίζουν συγχαρητήρια. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι σαν αυτόν και ακόμα πιο λίγοι θα θελήσουν να τον πάρουν ως παράδειγμα για να του μοιάσουν. Η ζωή δεν είναι εύκολη και δεν ήταν ποτέ για να γίνει τώρα. Χρόνια πολλά, λοιπόν, με υγεία για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου