Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος

Πάνε μήνες τώρα που έχω αποκόψει κάθε ανθρώπινη επαφή. Εχω κλειστεί στον εαυτό μου. Στο δωματιάκι μου. Στο προσωπικό μου καμαρίνι. Εδώ που μπορώ να βγάλω κάθε είδους μάσκα από πάνω μου έχοντας την σιγουριά πως οι ανάσες που θα λάβω θα περιέχουν οξυγόνο και όχι το δηλητήριο κάποιου που δε με γούσταρε και προσπάθησε να με βλάψει. Τελευταία έχω τραβήξει πολλά και δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Εγιναν όλα τόσο απότομα και σκληρά που ένιωσα ότι κάποιος προσπαθούσε να με εκδικηθεί για κάτι που δεν έκανα ενώ έπρεπε να έχω κάνει προ πολλού. Να ξεκαθαρίσω τι θα κρατήσω και τι θα διώξω από τη ζωή μου μεγαλώνοντας και λαμβάνοντας ευθύνες. Θα ήταν πολύ εύκολο να με κλείσω σε μια ροζ φούσκα και να με δικαιολογήσω. Να πω πως δεν έμαθα τη ζωή γιατί έζησα σε νοσοκομεία το περισσότερο μου διάστημα ή ότι οι γονείς μου ήταν πολύ προστατευτικοί λόγω του προβλήματος της υγείας μου και αυτό με τράβηξε πίσω, αλλά δεν θα το κάνω. Δε θα με δικαιολογήσω, γιατί όσο με δικαιολογώ με επαναπαύω και κανείς δεν εγγυάται πως η επαναπαύση δε ρίχνει λίπασμα σε μια επανάληψη άσχημων στιγμών. Και η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα και κουράστηκα. Κουράστηκα να βλέπω τον εαυτό μου να εθελοτυφλεί και να χάνεται. Να παίζει το χαζό μπροστά στο φόβο του ρίσκου. Αλλά αυτό είναι ένας αδύναμος άνθρωπος. Έρμαιο σκέψεων που θέλουν πολλή δουλειά για να φυτρώσουν και να αρχίσουν να δίνουν τον καρπό σε σωστή ποσότητα και ποιότητα. Και γυρνάει γυρνάει γυρνάει και χορεύει ζεμπεκιές γύρω από τον εαυτό του κλαίγοντας. Είναι η χαρά του ηττημένου που βλέπει τα πάντα από λάθος οπτική γωνία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου