Ήταν απόγευμα. Είχαμε πάει με τον Κωνσταντίνο για καφέ. Τελικά, ούτε καφέ ήπιαμε. Πήραμε χυμό. Ο Κωνσταντίνος δεν πίνει και έτσι είπα και εγώ να κάνω μια προσπάθεια για υγιεινή τροφή μαζί του... Ξεκινώντας από τα υγρά.
Είχε και ένα μωράκι εκεί και ξεχάστηκα παίζοντας μαζί του. Πάντα μου άρεσαν τα παιδάκια. Ειδικά αυτά τα φαφούτικα που γελάνε με το παραμικρό και φωτίζονται τα ματάκια τους.
Κάπως έτσι είπαμε να πάμε και σε ένα pet shop. Είχε κάτι κουταβάκια έξω έξω και ο Κωνσταντίνος έχει μούρλα με αυτά. Τα συγκεκριμένα κουταβάκια έμενα δεν μου άρεσαν για αυτό και προχώρισα προς τα μέσα στο μαγαζί και δεν έχει να κάνει με την ράτσα ή την γλύκα που βγάζει το κάθε σκυλί. Απλώς δεν ήταν όσο καθαρά τα περίμενα. Σε αντίθεση με τα γατάκια και τα παπαγαλάκια.
Και κάπως έτσι μπήκα και εγώ στο τρυπάκι να κοιτάζω και να θέλω να πάρω ένα. Όχι γατάκι ούτε παπαγαλάκι. Στην αρχή κόλλησα με ένα κοι κόκκινο. Κάποτε ήθελα να κάνω τατουάζ με ένα τέτοιο στην πλάτη μου, κοντά στην μέση. Οχι ότι τώρα μου έφυγε η ιδέα, απλώς δεν έχω χρήματα για να χτυπήσω κανένα τώρα. Υστερα είδα κάτι πουλάκια που μοιάζουν με πιγκουίνοι και έπαθα σοκ με το πόσο όμορφα μπορεί να είναι. Η τιμή τους δεν είναι πολύ ακριβή, ωστόσο μαζί με το κλουβί και την τροφή τους... Ξεφεύγει αρκετά από τα δικά μου μέτρα και σταθμά.
Και καταλήξαμε να είμαστε στην άλλη πλεύρα του μαγαζιού με τα κουνελάκια και τα χαμστεράκια. Είδα ένα χαμστεράκι το οποίο το λάτρεψα από την αρχή. Όμως φοβήθηκα πως η μαμά μου δεν θα το θέλει και έκανα να φύγω. Κάτι που τελικά δεν κατάφερα να κάνω, γιατί τα μικρούλικα ματάκια του με κέρδισαν από την αρχή. Ηταν σαν τον ποντικομικρούλι σε θηλυκό. Και το πήραμε.
Στο δρόμο το κουβαλούσε ο Κωνσταντίνος, ο οποίος ένιωθε ανατριχιασμένος και με έβριζε που πήρα χάμστερ για κατοικίδιο, γιατί κατά την άποψη του είναι ένα ποντίκι με γούνα πολυτελείας. Ήθελα να ξερα αν τα άλλα δεν έχουν πολυτελείας γούνα. Τέλος πάντων...
Εγώ γελούσα σε όλο το δρόμο αμήχανα, γιατί ήξερα πως αφού αντέδρασε ο φίλος μου έτσι θα αντιδρούσε κάπως ανάλογα και η μαμά μου...
Και δεν είχα και άδικο. Από την πρώτη στιγμή είπε να το γυρίσουμε πίσω και πως αν τύχει και βγει έξω θα το κυνηγάει με την σκούπα. Της φάνηκε δε περίεργο που πληρώσαμε για να πάρουμε ένα ποντίκι ενώ στο χωριό θα το βρίσκαμε δωρεάν.
Προσπάθησα να της εξηγήσω πως δεν είναι σαν όλα τα άλλα ποντικάκια και πως είναι ράτσες ράτσες και ευτυχώς ήταν η Εύα μαζί της, ένα κορίτσι που έχει πειραματιστεί πολύ με τα κατοικίδια. Μέχρι και μαϊμού έχουν πάρει με την αδερφή της στο σπίτι τους και μου έδωσε δίκιο και το πήραμε.
Εύχομαι να το συμπαθήσει στην πορεία και να μην είναι τόσο αρνητική.
Είχε και ένα μωράκι εκεί και ξεχάστηκα παίζοντας μαζί του. Πάντα μου άρεσαν τα παιδάκια. Ειδικά αυτά τα φαφούτικα που γελάνε με το παραμικρό και φωτίζονται τα ματάκια τους.
Κάπως έτσι είπαμε να πάμε και σε ένα pet shop. Είχε κάτι κουταβάκια έξω έξω και ο Κωνσταντίνος έχει μούρλα με αυτά. Τα συγκεκριμένα κουταβάκια έμενα δεν μου άρεσαν για αυτό και προχώρισα προς τα μέσα στο μαγαζί και δεν έχει να κάνει με την ράτσα ή την γλύκα που βγάζει το κάθε σκυλί. Απλώς δεν ήταν όσο καθαρά τα περίμενα. Σε αντίθεση με τα γατάκια και τα παπαγαλάκια.
Και κάπως έτσι μπήκα και εγώ στο τρυπάκι να κοιτάζω και να θέλω να πάρω ένα. Όχι γατάκι ούτε παπαγαλάκι. Στην αρχή κόλλησα με ένα κοι κόκκινο. Κάποτε ήθελα να κάνω τατουάζ με ένα τέτοιο στην πλάτη μου, κοντά στην μέση. Οχι ότι τώρα μου έφυγε η ιδέα, απλώς δεν έχω χρήματα για να χτυπήσω κανένα τώρα. Υστερα είδα κάτι πουλάκια που μοιάζουν με πιγκουίνοι και έπαθα σοκ με το πόσο όμορφα μπορεί να είναι. Η τιμή τους δεν είναι πολύ ακριβή, ωστόσο μαζί με το κλουβί και την τροφή τους... Ξεφεύγει αρκετά από τα δικά μου μέτρα και σταθμά.
Και καταλήξαμε να είμαστε στην άλλη πλεύρα του μαγαζιού με τα κουνελάκια και τα χαμστεράκια. Είδα ένα χαμστεράκι το οποίο το λάτρεψα από την αρχή. Όμως φοβήθηκα πως η μαμά μου δεν θα το θέλει και έκανα να φύγω. Κάτι που τελικά δεν κατάφερα να κάνω, γιατί τα μικρούλικα ματάκια του με κέρδισαν από την αρχή. Ηταν σαν τον ποντικομικρούλι σε θηλυκό. Και το πήραμε.
Στο δρόμο το κουβαλούσε ο Κωνσταντίνος, ο οποίος ένιωθε ανατριχιασμένος και με έβριζε που πήρα χάμστερ για κατοικίδιο, γιατί κατά την άποψη του είναι ένα ποντίκι με γούνα πολυτελείας. Ήθελα να ξερα αν τα άλλα δεν έχουν πολυτελείας γούνα. Τέλος πάντων...
Εγώ γελούσα σε όλο το δρόμο αμήχανα, γιατί ήξερα πως αφού αντέδρασε ο φίλος μου έτσι θα αντιδρούσε κάπως ανάλογα και η μαμά μου...
Και δεν είχα και άδικο. Από την πρώτη στιγμή είπε να το γυρίσουμε πίσω και πως αν τύχει και βγει έξω θα το κυνηγάει με την σκούπα. Της φάνηκε δε περίεργο που πληρώσαμε για να πάρουμε ένα ποντίκι ενώ στο χωριό θα το βρίσκαμε δωρεάν.
Προσπάθησα να της εξηγήσω πως δεν είναι σαν όλα τα άλλα ποντικάκια και πως είναι ράτσες ράτσες και ευτυχώς ήταν η Εύα μαζί της, ένα κορίτσι που έχει πειραματιστεί πολύ με τα κατοικίδια. Μέχρι και μαϊμού έχουν πάρει με την αδερφή της στο σπίτι τους και μου έδωσε δίκιο και το πήραμε.
Εύχομαι να το συμπαθήσει στην πορεία και να μην είναι τόσο αρνητική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου