Πάντα εσύ...

Πάντα φοβόμουν μην χαθείς από μένα. Μην σβήσει το φως με μια ανάσα και εξαφανίσει όλα τα ίχνη σου μέχρι να ανοίξω ξανά τα μάτια μου και να χρειαστώ μια σφιχτή αγκαλιά. Από εκείνες τις μεγάλες, τις σταθερές, που μύριζαν έρωτα και σιγουριά από μακριά στην μύτη της ψυχής μας και ολόκληρου του είναι μας.
Πάντα φοβόμουν μην φουρτουνιάσω τα ματάκια σου και βουλιάξουν μέσα τους τα φρεσκοστολισμένα κουτιά των θέλω σου και τα καλοστεκούμενα όνειρα σου. Άνοιγα το παράθυρο να πάρω λίγο αέρα, τόσο που να μην γρατσουνίσω τα φτερά σου... Και το έκλεινα ξανά. Μαζί με τα μάτια μου και την υπομονή μου. Που τόσο λαχταρούσα να αφήσω ελεύθερη να τσιρίξει όσα κράταγε κρυφά για να μην πληγωθείς...
Πάντα φοβόμουν να αντίκρισω στο καθρέφτη το εγώ μου. Πίσω από τα φτιαξίδια και μέσα από το δέρμα υπήρχαν ακόμη βαριές οι αλυσίδες. Κι ο χρόνος ήταν τόσο λίγος για να βρω τα κλειδιά και να λύσω τα δεσμά μου...Που προτιμούσα να μείνω εν γνώση μου στην φυλακή της χαράς σου... Και χαράς μου, μέσα από την εξαπάτηση του ενθουσιασμού μου...