Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Χριστουγεννιάτικος επισκέπτης

Πάνε πια τριάντα μέρες. Καμιά φορά τα χριστούγεννα, δεν είναι πάντα χαρμόσυνα, γεμάτα δώρα κι αγαπημένους συγγενείς ή φίλους. Δίνουν στεναχώρια και πόνο ή ένα λόγο για να πας την ζωή σου παρακάτω. Να προσπαθείς, να μην βαριέσαι, να ασχολείσαι με κάτι.
Τηλεφώνησα στον φίλο μου, όπως κάνω συνήθως, σε καθημερινή βάση μα εκείνος δεν απάντησε. Νόμιζα πως είχε δουλειά και δεν πρόλαβε να δει τις κλήσεις μου ακόμη, οπότε και συνέχισα να παίρνω μέχρι να τον πετύχω στη γραμμή. Οι ώρες περνούσαν χωρίς να έχω νέα. Νόμιζα στιγμαία πως θύμωσε, πως δε θέλει να μου μιλάει άλλο, πως ενόχλησα αρκετά, πως έκοψε τη σύνδεση του γιατί του είχε σπάσει το νευρικό σύστημα η κινητή τηλεφωνία και το γεγονός ότι δεν έχει πια δουλειά.
Θυμήθηκα πως την τελευταία φορά που δεν απάντησε κανείς είχε πάθει εγκεφαλικό και ήταν στο νοσοκομείο, οπότε άρχισα να τηλεφωνώ στη μαμά του για να μάθω νέα. Δυστυχώς, ούτε και εκείνη απάντησε. Ο φόβος μου είχε γίνει πια βεβαιότητα. Το σενάριο του να έχει πέσει κάτω αυτή, να την έχει δει και να βρίσκονται και οι δυο στο πάτωμα αβοήθητοι υπήρχε στο κεφάλι μου μέχρι την στιγμή που βρέθηκα έξω από το σπίτι τους και βρήκα όλα τα φώτα ανοιχτά και την πόρτα κλειδωμένη. Να πάρουμε αστυνομία; Εκαβ; Κάποιο γείτονα; Μα δεν έχουμε κανενός γείτονα τα στοιχεία εδώ στην ερημιά.... Ενστικτωδώς συνέχισα να καλώ τη μαμά του ενώ ήμουν μέσα στο αμάξι και το αγόρι μου προσπαθούσε να μπει μέσα από τη μάντρα της αυλής για να μπορέσει να πλησιάσει και να δει τι γίνεται μέσα. Ξαφνικά, το αυτοκίνητο άρχισε να αναβοσβήνει και στο τέλος έκλεισε παντελώς από μπαταρία. Γιατί να πρωτοαγχωθώ; Για το ότι είμαστε στη μέση του πουθενά νύχτα σαββατοκυριακού χωρίς αυτοκίνητο ή για το ότι μπορεί κάποιοι μέσα να χαροπαλεύουν; Χριστέ μου, είχα κάμποσα χρόνια να νιώσω πόσο σημαντική είναι η ζωή σε ένα μόλις δευτερόλεπτο.
Χτυπούσε το κινητό μου, ήταν η μαμά μου του φίλου μου με τρεμάμενη φωνή. Επαθε εγκεφαλικό το παιδάκι μου, μου είπε. Το ήξερα, το ήξερα ότι κάτι έχει πάθει ο φίλος μου. Δεν έπαιζα καλύτερα τζόκερ; Γιατί κάποια πράγματα να είναι τόσο θλιβερά προβλέψιμα;
Το καλό στην ατυχία του ήταν ότι δεν πέρασαν πολλές ώρες, πήγε σχεδόν άμεσα στο νοσοκομείο και δεν προκλείθηκε μεγάλη βλάβη, ωστόσο πολλά πράγματα θα ξανα αρχίσουν πάλι από την αρχή. Αυτό είναι κάτι που τον νευριάζει και αποθαρρύνει πολλούς ανθρώπους με εγκεφαλικά επεισόδια. Το ότι φτύνεις αίμα για να πας στο δέκα και ξαφνικά είσαι στο μηδέν. Σαν παιχνίδι χωρίς κάρτα μνήμης. Αλλά αυτό είναι η ζωή ρε γαμώτο. Ο αγώνας. Θα το πάμε πάλι από το μηδέν για να κρατήσουμε το δέκα. Δεν πειράζει. Ο θεός έδωσε την ευκαιρία του για άλλη μια φορά. Ισως αυτό να είναι το δώρο για φέτος τα χριστούγεννα... Σαν την υγεία τίποτα. Σήμερα, θα πάει στο σπίτι του μετά από τριάντα μέρες νοσηλείας. Πόσο ωραίο μοιάζει, πόσο γαλήνιο πια.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου