Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Διακο πες και την άλλη όψη του νομίσματος


Kαλοκαίρι, ήλιος, μαυρισμένα κορμιά, ιδρώτας που ξυπνάει κατευνασμένα ένστικτα του χειμώνα, διάφορες γεύσεις παγωτού, ρακέτες και καλή μουσική είναι πάντα μια καλή λεζάντα ικανή στο να σε ξεσηκώσει και να αρχίσεις να βρίζεις την κακή σου τύχη, επειδή είσαι κλεισμένος πίσω από ένα γραφείο, με χαλασμένο κληματισμό, δίπλα σε δεκαπέντε άτομα ακόμη ενώ βλέπεις παλιούς συμμαθητές να απολαμβάνουν την άδεια τους σε κάποιο νήσι ξαπλώνοντας στην άνετη ξαπλώστρα τους, απλώνοντας αντιηλιακά επάνω στο κορμί τους, απολαμβάνοντας το τσιγάρο τους και κάποιου είδους αναψυκτικού ή καφέ.
Προσωπικά, δεν πίστευα ποτέ στο ευτυχισμένο τέλος ενός παραμυθιού, ειδικά όταν αυτό έπρεπε να προσαρμοστεί σε μια πραγματικότητα που κάθε άλλο παρά καραμελένια ήταν. Και μιας που μιλάμε για προσαρμογή στην πραγματικότητα. Ας ξαναδούμε το πρώτο σενάριο πιο αναλυτικά και με ανοιχτά ματάκια χωρίς απωθημένα λόγω του... κακού αφεντικού μας.
Το καλοκαίρι εμφανίζονται τα περισσότερα κρούσματα δερματοπάθειας και καρκινομάτων λόγω του ότι πολλές κυρίες θέλουν να κάνουν τοπλες για να δείξουν το καλίγραμμο σωματάκι τους στο αντίθετο φύλο που θα τους απλώσει και ένα κιλό αντιηλιακό (Από αυτά που οι εταιρείες βασανίζουν εκατομμύρια ζωάκια προκειμένου να γίνουν τα πειράματα για τυχόν αλλεργίες και διατάραξη του pH ) είτε γιατί δεν γνωρίζουν κάποια άλλη εταιρεία που δοκιμάζει τα προίοντα του αλλού, είτε γιατί έφαγαν μια πετυχημένη πλύση εγκεφάλου από τα πρότυπα της τηλεόρασης είτε γιατί αυτή την εταιρεία ξέρουν χρόνια και αυτή εμπιστεύονται (Πάλι από επιτηδευμένο λάθος της τηλεόρασης). Θα κάνουν πως μιλούν στο Iphone με τον κολλητό ή την γκόμενα ενώ μιλάνε με την μανούλα για το μεσημεριανό φαγητό και κάπως έτσι ένα παιδάκι στην Κίνα θα πει πως τουλάχιστον άξιζαν οι ώρες που δεν έπαιξε σαν παιδί και δουλεύε σαν ενήλικας στην πιο τρυφερή του ηλικία, μιας και οι κόποι του κατάφεραν να λειτουργήσουν και να μπορέσουν να δείξουν τα εφέ τους πιο άνετα και χωρίς καμία ενοχή για το τίποτα αφού πληρώνουν. Θα ανάψουν και ένα τσιγαράκι γιατί τους άναψαν τα αίματα, θα το σβήσουν στην άμμο και θα το αφήσουν εκεί (Γιατί πού καιρός να τρέχεις στο αμάξι να φέρεις μια σακούλα να τα μαζέψεις; Η φύση δεν είναι μάνα να γκρινιάξει και να σου κάνει μπάμιες για βραδινό αν θυμώσει) θα πάει ο γλάρος, θα το δει για φαγητό, θα του κομπιάσει στο λαιμό και θα πεθάνει. 
Θα μου πείτε τώρα κάποιοι ότι το βλέπω πολύ απαισιόδοξα για το άνθος της ηλικίας μου, αλλά δεν είναι θέμα απαισιοδοξίας. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος που όλοι αποφεύγουμε εσκεμένα να δούμε...
Τελικά δεν φαντάζει και τόσο άσχημος ο χαλασμένος ανεμιστήρας που βοηθάει στην εξικονόμηση ενέργειας και τα δεκαπέντε άτομα που σου δίνουν την δυνατότητα για αληθινή επικοινωνία την ώρα που θέλεις να πεις μια κουβέντα μέχρι να περάσει η βδομάδα και να πληρωθείς για τους κόπους σου, ε; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου