Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Εκλοyes or no?

Oι προεκλογικές μέρες είναι πια γεγονός. Υποψήφιοι από κάθε γωνιά της γης, ποντάρουν στους ανυποψίαστους και πάνω από όλα μπερδεμένους πολίτες, από κάθε χωριό ή πόλη, εκμεταλλεύομενοι την οικονομική κρίση της χώρας, η οποία έχει κλείσει πολλά σπίτια στέλνοντας αθώους ανθρώπους (Για μικροχρέη) στην φυλακή ή στο χώμα, επειδή υπερασπίστηκαν την καθαρή συνείδηση τους και δεν φίλησαν την κατουρημένη ποδιά που το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα πρόσταζε.
Άραγε αναρωτήθηκε κανείς από σας ποιος εργάζεται πίσω από αυτά τα κόμματα με σκοπό την ανάδειξη τους και κάτω από ποιες άθλιες συνθήκες περνούν το εικοσιτετράωρο τους ώστε να εξασφαλίσουν ένα κεραμμύδι πάνω από το κεφάλι τους κι ένα πιάτο φαί;
Προσφάτως και μετά από απόφαση εμού της ιδίας και της σχολής μου, χρειάστηκε να εργαστώ για να συμπληρώσω κάποιες ώρες πρακτικής, σε πολιτικό γραφείο, ενός σχετικά καινούριου κόμματος, που για χρόνια τώρα είχε την αγάπη και την υποστήριξη πάμπολων βολεμένων κορμιών και ψυχών πουλημένων στην δαιμονική αλαζονία της κορυφής.
Στην αρχή, υπογράψαμε ένα χαρτί εθελοντικής εργασίας (ή δουλείας, όπως θα λέγαμε καθαρά και ξάστερα) στο οποίο έπρεπε να εξηγήσεις για ποιο λόγο θέλεις να βοηθήσεις, τι γνώσεις κατέχεις και μέχρι πού και πώς είσαι διατεθειμένος να συμμετάσχεις στο πρόγραμμα.
Οι ώρες εργασίας πάντοτε πάνω του οχταώρου, μιας και μιλάμε για μια πυρετώδη κατάσταση που δεν δέχεται τεμπέληδες και ανθρώπους που δεν έχουν τσαγανό και όρεξη να πονέσουν. Όμως κάπου εκεί, τίθεται και ένα άλλο ερώτημα. Τι είδους πόνο θα σου δώσουν και μέχρι πού είναι τελικά οι αντοχές των προσωπικών ορίων της ατομικότητας και της δημοκρατικής συνύπαρξης, σε ένα γραφείο που φιλοξενεί κάθε καρυδιάς καρύδι και κάθε φλαμουριάς κοτσάνι, που δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να γνωρίζουν πότε η γλώσσα πρέπει να βουτάει στο μυαλό ή στο κόκαλο του αλλουνού για να το θρυψιαλιάσει;
Πριν λίγες ώρες, μπήκε στο γραφείο ο αδερφός ενός πολιτικού προσώπου (Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε... Τουλάχιστον όχι ακόμη), ο οποίος στα κανάλια παρουσιάζεται σαν ο μάστερ πάτρης - θρησκεία - οικογένεια. Ως απασχολούμενη στο γραφείο τύπου του, θεώρησα υποχρέωση μου να απαντήσω στο κάλεσμα της γνωριμίας του και να ανταλλάξουμε πέντε δέκα κουβέντες για την προσωπικότητα μας, ίσως και για τον κοινό μας στόχο. Τα αποτελέσματα όμως, βγήκαν αρνητικά εως και πλήρως αποκαρδιωτικά και σαπισμένα στο βούρκο που προανέφερα στις πρώτες δέκα σειρές. Ο άνθρωπος αυτός, όχι μόνο δεν πιστεύει στο Θεό, όχι μόνο δεν σέβεται, αλλά απαιτεί να τον σέβεσαι και να φοβάσαι την ράβδο τιμωρίας του.
Αφού με ρώτησε πώς με λένε και από πού κατάγομαι, άρχισε να μου επιτίθεται για την προσεγμένη εμφάνιση που από την πρώτη μέρα απαιτούσε ο ίδιος στο γραφείο του, υπογραμμίζοντας πως αυτά τα χρήματα θα μπορούσα να τα έχω δώσει σε κάποιον φτωχό. Απευθυνόμενη ευγενικά, θέλησα να κρατήσω κρυφή την φιλανθρωπική μου δράση, καθώς όταν βοηθάς κάποιον συνάνθρωπο το κάνεις επειδή πραγματικά το θέλεις και όχι για να το διαφημίσεις για να ακούσεις πέντε δέκα κρύα και μισόψυχα συγχαρήκια από το κοινό σου. Στην συνέχεια, άρχισε να αμφισβητεί την χριστιανική ορθότητα και να αποκαλεί πρόβατα όλους όσους πιστεύουν στην θεϊκή ύπαρξη. Τον παρακάλεσα με λίγο υψηλό τόνο να μην καταπατάει τα όρια και την ελευθερία της δημοκρατικότητας και της πίστης μου, μιας και εγώ σώθηκα ως εκ θαύματος τρεις φορές από βέβαιο θάνατο κι όμως συνέχισε, αποκαλώντας με δειλή και ανάξεια να εργαστώ οπουδήποτε σαν δημοσιογράφος και ως άνθρωπος, διότι η θέση της γυναίκας είναι καθαρά και μόνο στην προσωπική περιποίηση του άντρα της και των παιδιών που θα κυοφορήσει και θα φέρει στον κόσμο. Όταν του απάντησα πως στις μέρες μας δεν είναι ντροπή, αλλά τιμή για μία γυναίκα να δουλεύει και συνεισφέρει στο σπίτι, άρχισε να μου λέει πως θα μείνω μια ζωή ανύπαντρη και άφραγκη με τα μυαλά που κουβαλάω, πως είμαι ακόμη παιδί στα μυαλά και στην μοναδική εργασία που θα ευδοκιμήσει η προσωπικότητα μου είναι η πορνεία. Υπογράμμισε μάλιστα, πως αν ήμουν το μήλο κάτω από την μηλιά του, θα είχα φάει ήδη πολύ ξύλο για την ανάρμοστη συμπεριφορά μου. Κάποιοι, μου είπαν πως αυτό το έκανε για να με τεστάρει. Αλλά ούτε τρακτερ είμαι, ούτε κουρευτική μηχανή αγορασμένη από Ιρανό μετανάστη. Είμαι άνθρωπος.
Κι αναρωτιέμαι, είμαι μόνο εγώ που αγαπώ τον εαυτό μου επειδή κοιμάται με καθαρή συνείδηση τα βράδια; Είμαι μόνο εγώ το πρόβατο που έχω ακόμη την δύναμη να πιστεύω στην ανάδειξη της αλήθειας; Είμαι μόνο εγώ αυτή που δεν γουστάρει να πουληθεί;
Και αν τελικά είμαι χαμένο κορμί, δίχως μέλλον που θα το παρασύρει το ρεύμα της ψευτιάς, εύχομαι όσοι ψηφίσουν να έχουν κατά νου πως η πολιτική δύναμη αρχίζει από την λαϊκή δύναμη. Κανείς δεν είναι πιο πάνω από εσάς. Αν δεν υπάρχει πυρήνας, δεν υπάρχει και ροή. Θα ψηφίσουμε κάποιον που ναι μεν ζητάει την βοήθεια μας, αλλά παράλληλα προσβάλλει κατάμουτρα την ατομικότητα μας και το χώρο μας; Η απόφαση δική σας...
Εγώ θα πω μόνο αυτό και θα κλείσω. Μπορεί ο λύκος να έφαγε τα έξι κατσικάκια, αλλά το έβδομο μαζί με την μανούλα του βρήκαν τον τρόπο να τα σώσουν και να ζήσουν ευτυχισμένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου