Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί χτενίζονται

Καλησπέρα παιδιά, ελπίζω να είστε όλοι καλά και δίπλα στις οικογένειες σας, όπως σας αφήσαμε πριν λίγους μήνες κατά τη διάρκεια της μετακόμισης μας. Τα τελευταία γεγονότα με άγγιξαν λίγο παραπάνω από το μέσο χρήστη και με έκαναν να αισθάνομαι τυχερή, αφού η σκέψη του να νοικιάσουμε ένα σπίτι στο Μάτι για μειωμένο ενοίκιο, ωραία θέα, γρήγορη πρόσβαση στη θάλασσα και ελάχιστη απόσταση από τον αγαπημένο μας φίλο στη Νέα Μάκρη, δεν υλοποιήθηκε ποτέ και τελικά το σπίτι που νοικιάσαμε ήταν σε άλλη περιοχή. Δε θέλω καν να σκεφτώ το ενδεχόμενο να είχαμε κάνει εκεί κάποιο συμβόλαιο και την κατάσταση που θα είμασταν τώρα όλοι μας.

Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τη ζωή τους όλη μέσα σε μόλις λίγα λεπτά. Όλες οι ταινίες τρόμου που δε θέλησα ποτέ να δω στην τηλεόραση ή το σινεμά με το αγόρι μου, μπούκαραν στην οθόνη του κινητού μου, στην οθόνη της τηλεόρασης, στη ζωή του διπλανού μου, του συναθρώπου μου και των οικείων του. Πραγματικά ασσύληπτη τραγωδία.

Τόσα νέα παιδιά, τόσοι γονείς, τόσοι παππούδες, τόσα κατοικίδια και αδεσποτάκια έφυγαν άδικα και με τρομερό πόνο και φόβο στην προσπάθεια τους να κρατήσουν ακέραιο το δικαίωμα τους για μια άνασα ακόμη σε αυτό το χάος της ζωής που κάποιοι αποφάσισαν έτσι βίαια να τους το στερήσουν για να το χαρίσουν στον υπεροπτικό τους χαρακτήρα.

Λίγες ώρες μόνο ώρες μετά το συμβάν, έβλεπες όλους τους δημοσιοκάφρους να γαντζώνονται και ρουφάνε σταγόνα σταγόνα ότι οξυγόνο κι αίμα είχε απομείνει στις φλέβες των επιζώντων με σκοπό την άνοδο του καναλιού που εργάζονται. Και πώς νιώσατε, και τι κάνατε και πώς αναγνωρίσατε το νεκρό λες και μιλούσαμε για καλλιστεία και φρουφρου κι αρώματα. Καταρρέαν οι άνθρωποι και αυτοί εκεί! Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις ερωτήσεις και κακό! Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες ώρες που θα έπρεπε να δίνεται βοήθεια και μόνο σε όλους αυτούς εκεί πέρα κι όχι να φωτογραφίζονται σαν κούκλες σε βιτρίνα και να πρέπει να παίξουν και τις μαριονέτες από πάνω.

Γκάλοπ το ένα πίσω από το άλλο σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το πού θα ανέβει η πιο σπάνια, η πιο συγκλονιστική, η πιο αποτρόπεα φωτογραφία που θα τους αποφέρει χρήματα μέσα από τα κλικς όλων όσων περίεργων ατόμων πατήσουν τον εν λόγω σύνδεσμο. Στην αρχή θύμωσα υπερβολικά με τους υπεύθυνους όλων αυτών των σελίδων και των ιστοσελίδων καθώς δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο κοράκια. Μετά θύμωσα με όλους αυτούς που με τις πράξεις τους ανεβάζουν τέτοια σάιτ, τους κάνουν μάγκες της δεκάρας αναδημοσιεύοντας το σκουπιδουλικό τους, κάνοντας αστεία και περιγελώντας τον θάνατο και τον χαμό όλων αυτών των ανθρώπων.

Είναι αλήθεια τόσο αστείο το ότι χάθηκαν έτσι άδικα αυτά τα δίδυμα κοριτσάκια, αξίζουν τέτοιο χλευασμό και τόση ανευθυνότητα λόγου όλοι αυτοί οι 80, συν οι αγνοούμενοι και οι μη ταυτοποιημένοι; Όποιος χάνει ένα παιδί ξέρει. Δε θα τολμούσε ποτέ να τα καταπιεί αυτά από μεγαλολογαριασμούς που βαφτίζουν χιούμορ την κάθε χυδαιότητα πίσω από την ασφάλεια της μόστρας των ακολούθων. Όταν χάνεις ένα παιδί, χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είσαι σαν ένα παζλ ανολοκλήρωτο. Σκοτεινιάζεις, μαζεύεσαι και θρηνείς. Θρηνείς κάθε μέρα και κάθε χρόνο κάνεις γενέθλιες και ονομαστικές εορτές. Μέσα σου. Εκεί που ακόμη η φλόγα της ζωής αυτού του ανθρώπου καίει τα σωθικά σου. Έξω η ζωή συνεχίζεται. Κουτσά, στραβά συνεχίζεται και οφείλεις να μην την βαρυγκομάς την ώρα που όλη αυτή η διαδικασία είναι μια ολόκληρη μάχη για άλλους και πολλές φορές ήδη από χέρι χαμένη.

Για την εκκλησία δε θα μιλήσω καν. Δε πιστεύω ότι υπάρχει το καθεστώς του χριστιανισμού πια. Παντού θεοί τιμωροί ως προφάσεις από ρασοφορεμένα κακομαθημένα τσιράκια του συστήματος. Σου βγήκε ο πάτος τέκνο μου ώστε να βρεις λεφτά για να φτιάξεις σπίτια και να μας τα χαρίσεις για να το παίξουμε σωτήρες και αγαθοί στο ευρύ κοινό ή θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι της κόλασης; Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση... Ελπίζω ο θεός εκεί πάνω να είναι μόνος του, ήσυχος κι ήρεμος και να μην τον τρέχουνε τέτοια αποβράσματα όπως εμάς εδώ... Οι εξαιρέσεις έχουν τα σέβη μου!

Κοιτώντας όλους αυτούς θυμήθηκα τα λόγια ενός καθηγητή μου ''Αυτός θα πετύχει για θα πούλαγε και τη μάνα του''. Αυτό είναι επιτυχία στις μέρες μας; Ποιος θα βγάλει το μάτι του αλλουνού; Ποιος θα φανεί πιο άγριος από τον άλλον; Δε τη θέλω τέτοια επιτυχία, για αυτό δεν την έχω και δε θα την έχω ποτέ. Θα αηδίαζα με τον εαυτό μου αν έκανα κάτι τέτοιο κι ας χρειάζεται να κάνω χίλια άλλα πράγματα ταυτόχρονα τώρα για να ζήσω αξιοπρεπώς. Τουλάχιστον όταν κοιτάζω τον καθρέφτη μου δε με φτύνει στα μούτρα.

Αγαπητό 2018

Θα ήθελα να σου ζητήσω να φέρεις σε όλους όσους γνωρίζω αγαπώ και σέβομαι υγεία, επαρκή δουλειά, αγάπη, ευγνωμοσύνη, υπομονή, επιμονή, θετική σκέψη, πολλά χαμόγελα, ταξίδια και βιβλία για να ανοίγουν το κεφάλι τους και να δημιουργούν δωμάτια απόδρασης στη φαντασία τους. 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων και ελπίζω να σου αρέσει ο κόσμος στον οποίο θα κατοικήσεις για δώδεκα ολόκληρους μήνες. Καλή δύναμη.

Χριστουγεννιάτικος επισκέπτης

Πάνε πια τριάντα μέρες. Καμιά φορά τα χριστούγεννα, δεν είναι πάντα χαρμόσυνα, γεμάτα δώρα κι αγαπημένους συγγενείς ή φίλους. Δίνουν στεναχώρια και πόνο ή ένα λόγο για να πας την ζωή σου παρακάτω. Να προσπαθείς, να μην βαριέσαι, να ασχολείσαι με κάτι.
Τηλεφώνησα στον φίλο μου, όπως κάνω συνήθως, σε καθημερινή βάση μα εκείνος δεν απάντησε. Νόμιζα πως είχε δουλειά και δεν πρόλαβε να δει τις κλήσεις μου ακόμη, οπότε και συνέχισα να παίρνω μέχρι να τον πετύχω στη γραμμή. Οι ώρες περνούσαν χωρίς να έχω νέα. Νόμιζα στιγμαία πως θύμωσε, πως δε θέλει να μου μιλάει άλλο, πως ενόχλησα αρκετά, πως έκοψε τη σύνδεση του γιατί του είχε σπάσει το νευρικό σύστημα η κινητή τηλεφωνία και το γεγονός ότι δεν έχει πια δουλειά.
Θυμήθηκα πως την τελευταία φορά που δεν απάντησε κανείς είχε πάθει εγκεφαλικό και ήταν στο νοσοκομείο, οπότε άρχισα να τηλεφωνώ στη μαμά του για να μάθω νέα. Δυστυχώς, ούτε και εκείνη απάντησε. Ο φόβος μου είχε γίνει πια βεβαιότητα. Το σενάριο του να έχει πέσει κάτω αυτή, να την έχει δει και να βρίσκονται και οι δυο στο πάτωμα αβοήθητοι υπήρχε στο κεφάλι μου μέχρι την στιγμή που βρέθηκα έξω από το σπίτι τους και βρήκα όλα τα φώτα ανοιχτά και την πόρτα κλειδωμένη. Να πάρουμε αστυνομία; Εκαβ; Κάποιο γείτονα; Μα δεν έχουμε κανενός γείτονα τα στοιχεία εδώ στην ερημιά.... Ενστικτωδώς συνέχισα να καλώ τη μαμά του ενώ ήμουν μέσα στο αμάξι και το αγόρι μου προσπαθούσε να μπει μέσα από τη μάντρα της αυλής για να μπορέσει να πλησιάσει και να δει τι γίνεται μέσα. Ξαφνικά, το αυτοκίνητο άρχισε να αναβοσβήνει και στο τέλος έκλεισε παντελώς από μπαταρία. Γιατί να πρωτοαγχωθώ; Για το ότι είμαστε στη μέση του πουθενά νύχτα σαββατοκυριακού χωρίς αυτοκίνητο ή για το ότι μπορεί κάποιοι μέσα να χαροπαλεύουν; Χριστέ μου, είχα κάμποσα χρόνια να νιώσω πόσο σημαντική είναι η ζωή σε ένα μόλις δευτερόλεπτο.
Χτυπούσε το κινητό μου, ήταν η μαμά μου του φίλου μου με τρεμάμενη φωνή. Επαθε εγκεφαλικό το παιδάκι μου, μου είπε. Το ήξερα, το ήξερα ότι κάτι έχει πάθει ο φίλος μου. Δεν έπαιζα καλύτερα τζόκερ; Γιατί κάποια πράγματα να είναι τόσο θλιβερά προβλέψιμα;
Το καλό στην ατυχία του ήταν ότι δεν πέρασαν πολλές ώρες, πήγε σχεδόν άμεσα στο νοσοκομείο και δεν προκλείθηκε μεγάλη βλάβη, ωστόσο πολλά πράγματα θα ξανα αρχίσουν πάλι από την αρχή. Αυτό είναι κάτι που τον νευριάζει και αποθαρρύνει πολλούς ανθρώπους με εγκεφαλικά επεισόδια. Το ότι φτύνεις αίμα για να πας στο δέκα και ξαφνικά είσαι στο μηδέν. Σαν παιχνίδι χωρίς κάρτα μνήμης. Αλλά αυτό είναι η ζωή ρε γαμώτο. Ο αγώνας. Θα το πάμε πάλι από το μηδέν για να κρατήσουμε το δέκα. Δεν πειράζει. Ο θεός έδωσε την ευκαιρία του για άλλη μια φορά. Ισως αυτό να είναι το δώρο για φέτος τα χριστούγεννα... Σαν την υγεία τίποτα. Σήμερα, θα πάει στο σπίτι του μετά από τριάντα μέρες νοσηλείας. Πόσο ωραίο μοιάζει, πόσο γαλήνιο πια.  

Όταν μεγαλώσεις και πας σε δικό σου σπίτι, θα πάρεις σκύλο!

Ήταν Σεπτέμβριος του 2000. Είχα αποφασίσει να συνοδεύσω τη μητέρα μου στην καθιερωμένη βδομαδιάτικη βόλτα στο σούπερ μάρκετ. Εκεί, εντόπισα ένα μικρό λουλουδένιο βιβλιαράκι με λουκέτο στο πλάι. Ρώτησα όλη απορία τη μαμά μου πού χρησιμεύει αυτό και γιατί έχει κλειδί. Αυτό είναι ένα ημερολόγιο, μου λέει. Μπορείς να γράφεις τις σκέψεις σου, τους πόθους σου, στιγμιότυπα της καθημερινότητας σου και είναι καθαρά προσωπικό, εάν εσύ δεν επιλέξεις να το μοιραστείς με κάποιον. Για αυτό και έχει κλειδαριά επάνω! Εμείς δεν είχαμε κλειδιά καλά καλά ούτε στο δωμάτιο μας! Φαντάσου πόσο ισχυρά μυστικά μπορείς να γράφεις εκεί μέσα...

Καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής με βασάνιζε ένα πράγμα. Τι σπουδαίο έχω να μοιραστώ με ένα τετράδιο που λειτουργεί σαν μαγικός καθρέφτης και γνωρίζει τα πάντα για μένα όπως κανένας άλλος; Να έγραφα για το πόδι; Το ήξεραν όλοι ότι είμαι κουτσή. Δεν ήταν μυστικό. Το έδειχναν ακόμη και τα τζάμια των σούπερ μάρκετ. Να έγραφα για το τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω; Ήταν τόσα πολλά επαγγέλματα που ήθελα να ακολουθήσω όταν μεγαλώσω που ένα τετραδιάκι τέτοιο δεν έφτανε να τα φιλοξενήσει. Να έγραφα για τη μέρα μου στο σχολείο; Θα ήταν βαρετό ακόμη και για ένα τετράδιο να ακούσει αυτά που είχα να πω. Ποιος νοιάζεται... 

Έτσι, άνοιξα την πρώτη σελίδα και έγραψα τους τρεις πιο μεγάλους πόθους της ζωής μου. Θέλω η μαμά μου να κάνει ένα μωρό να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου με κάποιον, θέλω να κάνω μια δουλειά που να μπορώ να βγάζω αρκετά χρήματα ώστε να βοηθήσω ανθρώπους και ζώα όταν αυτό χρειαστεί και θέλω ένα δικό μου σκύλο. Ένα χάσκι του 2000. Δεν είναι πανέμορφο;

Πήρα μια βαθιά ανάσα, ξαναδιαβάζοντας τις ευχές μου. Σα να πίστευα πως αν το διαβάσω για δεύτερη φορά, θα γίνουν πιο ισχυρές και θα πραγματοποιηθούν. Έπειτα το κλείδωσα και πήγα να το μοιραστώ με τη μαμά μου. Δε θυμάμαι το γιατί ενώ ήταν προσωπικό. Ίσως γιατί αυτή είχε την ιδέα για την αγορά του ημερολογίου και ήθελα την επιβράβευση της ορθής χρήσης.

Μια βδομάδα αργότερα, ήρθε χαρούμενη η μαμά μου στο σχολείο να με πάρει. Δεν είχαμε σχολάσει ακόμη ούτε ήμουν άρρωστη. Είχε φέρει στο σπίτι ένα λυκοσκυλάκι. Εκείνη τη στιγμή το ημερολόγιο σφράγισε σαν μικρός θεός μέσα μου και η μαμά μου ήταν η ηρωίδα μου. Κοιμόταν ήσυχα και χουχουλιάρικα σε ένα χαρτόκουτι με μια πικέ κουβερτούλα που συνηθίζαμε να στρώνουμε στη κοινόχρηστη κούνια του συγκροτήματος τα απογεύματα που παίζαμε.

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να κρατήσω το συγκεκριμένο σκυλάκι πάνω από τέσσερις ώρες. Μόλις επέστρεψε η σπιτονοικοκυρά από την δουλειά της και το είδε, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό στην ιδέα ότι μπήκε σκύλος στο χώρο που φιλοξενεί τις αγαπημένες τις γατούλες και μας διέταξε να τον διώξουμε κακήν κακώς. Το σκυλάκι δόθηκε σε ένα παλικάρι που διατηρούσε βενζινάδικο στην περιοχή. Για λίγο διάστημα προσπάθησα να κρατήσω επαφή. Μετά δεν γνωρίζω τι απέγινε.

Έπειτα από αυτό το συμβάν και για όλα τα υπόλοιπα χρόνια που έμεινα με τη μαμά μου στο ίδιο σπίτι, ήταν απαγορευτικό να σκεφτώ να πάρω άλλο σκύλο αν δεν αποκτήσουμε δικό μας σπίτι με αυλή. Το οποίο αργότερα αντικαταστάθηκε με το όταν πας σε δικό σου σπίτι και αν συμφωνεί ο άντρας σου, μπορείτε να πάρετε ό,τι σκύλο εσείς θέλετε!

Πριν τρία χρόνια, γνώρισα την τωρινή μου σχέση. Ένα παλικάρι με μητέρα φυσιοθεραπεύτρια, με σπίτι το οποίο διαθέτει αυλή, δύο σκυλιά και μία γάτα! Αφού γίναμε πολύ καλοί φίλοι και γνωριστήκαμε σε σημείο που ήταν αρεστός ο ένας στον άλλον, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να μείνουμε μαζί. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο ήθελα να βλέπω τα σκυλάκια που ήδη είχε στο σπίτι του. Μετά όμως γυρνούσα στο σπίτι και κάτι μου έλειπε. Σιγά σιγά και αφού είδα ότι δεν έχουμε χωρίσει, άρχισε να μου γίνεται εμμονή η φράση της μητέρας μου και αφού πήρα θετική απάντηση από αυτόν άρχισα να ψάχνω τις αγγελίες μία μία για τον τέλειο σκύλο.

Στις αγγελίες έβλεπα πολλά σκυλάκια τα οποία τα συμπονούσα, γιατί υπογραμμίζονταν κάποιο κινητικό πρόβλημα ή ακόμη και οράσεως, λόγω του ότι γνώριζα από τον εαυτό μου ότι είναι δύσκολο να ανήκεις στη μειονότητα και να προσπαθείς να ξεχωρίσεις. Πόσο μάλλον αν αυτό αποτελέσει και αναγκαστικό κίνητρο σου την απόκτηση ενός σπιτιού προκειμένου να μη μείνεις στο δρόμο για πάντα και πεθάνεις από αφαγία ή από υπερβολική ταχύτητα αυτοκινήτου.

Παρ΄ότι όμως ήμουν πιο κοντά σε αυτήν την νοοτροπία, ήμουν λίγη για να έχω τα κότσια να το κάνω και έτσι συνέχισα να ψάχνω υγιή σκυλάκια με την λογική ότι δεν έχω αρκετά λεφτά και με την λογική ότι έχω ήδη αρκετά προβλήματα για να προσθέσω και άλλα στη ζωή μου.

Στο ενδιάμεσο, βρέθηκε ο Δημήτρης. Ένα παλικάρι, το οποίο έδινε ένα μικρό σκυλάκι, άριστα μορφολογικά και κλειδωμένο με τη βούλα στα τρία κιλά. Άψογος χαρακτήρας, χαδιάρης, υπάκουος, διασκεδαστικός, σχεδόν αθόρυβος. Θα ορκιζόμουν ότι ήταν το σκυλί που ήθελα από μικρή να έχω και ο πιο γρήγορος και μόνιμος έρωτας που υπήρξε ποτέ στη ζωή μου ως τώρα.

Έξι μήνες αργότερα, ο μικρός άρχισε να κλαίει και να κουτσαίνει ελαφρά. Η πρώτη επίσκεψη στον κτηνίατρο έδειξε θλάση. Του δόθηκε για 5 ημέρες μετακαμ, αλλά δεν υπήρξε καμιά διαφορά με το πέρασμα των ημερών. Η επόμενη κίνηση μας ήταν η ακτινογραφία, η οποία έδειξε ομόφωνα σε όλους τους κτηνιάτρους πως πρόκειται για ατροφία κεφαλής, το οποίο διορθώνονταν μόνο με χειρουργική επέμβαση.

Για δεκαπέντε μέρες, κόντευα να σκάσω. Ένιωθα θλίψη. Θλίψη απέναντι στον εαυτό μου, θλίψη απέναντι στο σκύλο μου. Αλλά και παράλληλα τόσο κοντά του πια. Είμασταν και οι δύο κοντοί με ανεξάρτητο νευρικό χαρακτήρα, αλλά παράλληλα χαδιάρηδες και με κουτσά ποδάρια. Αν αυτό δεν ήταν η δίδυμη αδερφή ψυχή μου τότε τι ήταν σε αυτήν την ζωή;

Λίγο καιρό αργότερα, το μικρούλι χειρουργήθηκε. Την ώρα της αναμονής κόντευα να πεθάνω από την αγωνία μου. Στο μυαλό μου τρεμόπαιζε η εικόνα της μαμάς μου την ώρα που έμπαινα εγώ σε κάποιο από τα χειρουργεία και της άφηνα το χέρι επάνω στο φορείο και η εικόνα των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης που έβρισκα πάντα στο προσκεφάλι μου όταν πια είχα ξεκουραστεί από τα χειρουργεία, είχε υποχωρίσει πλήρως η νάρκωση και καταλάβαινα τι συμβαίνει γύρω μου. Να του άφηνα και αυτουνού μια εικονίτσα μετά. Να τον κάνουν πιο γρήγορα καλά και να έρθει τρεχάτος δίπλα μου να μου κουνήσει την ουρά του χοροπηχτά χοροπηδηχτά γεμάτος ενέργεια και κέφι όπως κάνει συνήθως...  Θεέ μου πώς είναι άραγε να έχεις παιδιά και να κουβαλάς την αγωνία τους κάθε μέρα και κάθε νύχτα που υπάρχεις;

Εσύ γνωρίζεις καλύτερα το περιεχόμενο των δυσκολιών που πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος. Εσύ, η μοίρα, η τύχη, η ανώτερη δύναμη του προγραμματισμένου συμβάντος. Πόσο ήθελα να το αποφύγω και πόσο το βρήκα μπροστά μου. Μα πόσο δύνατοι, γενναίοι και αγαπημένοι είμαστε τώρα. Μια γροθιά. Μια οικογένεια. Μια κοινή πορεία και ένας λόγος για τον οποίο βρεθήκαμε όλοι και αλληλοθαυμαζόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι. Ο ένας για τον άλλον και καθένας για τον ίδιο του τον εαυτό.

Σκέψεις #77

Πάνε μήνες που έχω συνηθίσει στο ήσυχο κι αέρινο περπάτημα της σιωπής εντός του δωματίου μου. Τα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα την κάνουν να δείχνει σαν επαγγελματίας χορεύτρια που με τα μαύρα της πυκνά μαλλιά ξεδιπλώνει το ταλέντο της στους τοίχους. Τόσο όμορφη και τόσο απαλή η οσμή της που η ψυχή σου παραμένει ήμερη κι ελπίζει. Ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που βασίζεται πάνω στον πόνο του αποχωρισμού της εγωιστικής απομόνωσης του εαυτού σου απέναντι στην ομαδική επανένταξη της ομάδας σου. Είναι σκληρό... Και τόσο εύκολο να κάνεις πίσω και να παίρνεις αγκαλιά την κουβέρτα σου μετατίθοντας το ραντεβού αυτό για κάποια άλλη στιγμή, πιο βολική ώστε να κάνεις την προσπάθεια να ξεβολέψεις τη συνήθεια που σου έχει κατσικωθεί και σου ζητάει δανεικά. Δανεικά κι αγύριστα. Γιατί αγύριστα είναι αυτά που χάνεις εξαιτίας της, αλλά δε σε νοιάζει. Σε τραβάει περίτεχνα στον πάτο και δεν μπορείς να μην υποκλιθείς στην μαεστρία της. Το αξίζει. Είναι σαν ένα παιδάκι που κάνει κάτι για πρώτη φορά και το επιβραβεύεις. Και μετά το κάνει πάλι και το δωροδοκείς με γλυκά μέχρι να τυπωθεί στις πληροφορίες του και να ψάξει να βρει κάτι καινούριο για να εντυπωσιάζει τις προσωπικές του ανακαλύψεις και το οικογενειάκο περίγυρο του. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το παιδάκι δεν μεγαλώνει. Εσύ μεγαλώνεις. Μεγαλώνει το κενό που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε σένα και στο παιδάκι που ήσουν κάποτε και μικραίνει η πιθανότητα επιτυχίας να βρει ο ένας τον άλλον ξανά. Δε ξέρω αν πονάει ή αν ανακουφίζει. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Τα χρώματα μπερδεμένα. Σπεύδουν πάνω στον τοίχο με τέτοιο τρόπο ώστε κάνουν τα μάτια μου να νυστάζουν και ποτέ δεν φτάνω παρακάτω.

Λέμε όχι

Ψηφίστε ναι, γιατί αλλιώς η χώρα θα καταστραφεί και δε θα μπορεί ο έλληνας να ανασάνει, είπαν. Ψηφίστε ναι, γιατί αλλιώς θα κοπεί κάθε είδους βοήθεια από τις χώρες που τώρα σας βοηθούν, είπαν. Ψηφίστε ναι, γιατί είστε έξυπνοι και δεν είναι ανάγκη να αυτοκτονείσετε για αντίδραση απέναντι στους άλλους, είπαν. Ψηφίστε ναι, γιατί θα χαθεί κάθε ιατρικό πρόγραμμα, είπαν. Ψηφίστε ναι, γιατί δεν θα υπάρχει ΟΑΕΔ, είπαν.Ψηφίστε ναι, γιατί αυτός που διαλέξατε να σας κυβερνήσει είναι τόσο βλάκας που δε γνωρίζει πώς να χειριστεί τις καταστάσεις και ρίχνει το μπαλάκι σε σας, είπαν. Ψηφίστε ναι, γιατί ακόμη και τα λιγοστά χρήματα σας θα τα παίρνετε μετά από ένα χρόνο καθυστέρησης, είπαν. Ψηφίστε ναι, για να μην χάσουμε εμείς τους θησαυρούς που καταφέραμε να χτίσουμε πάνω στις πλάτες σας... δεν το είπαν. Γιατί γνωρίζουν. Γνωρίζουν ότι θα τους πάρουμε με τους πέτρες. Γνωρίζουν και για αυτό τα πάνε όλα με το γάντι. Τους πήρε ο πόνος τους πασόκους και τους νεοδημοκράτες για το φτωχό λαό; Ας μην βγάζουν παραμυθάδες αυτούς που προσπαθούν να επιπλεύσουν μέσα στο πέλαγος που τους πέταξαν χωρίς σωσίβιο κι ας δώσουν όλα αυτά που έχουν αποθηκευμένα στην Ελλαδίτσα που τόσο αγαπούν και πονάνε. Όταν τα έπαιρναν κάτω από το τραπέζι ήταν γλυκά, τους το έλεγαν και όλοι αυτοί που μπήκαν με βίσμα και γλύψιμο στις θέσεις τις οποίες δεν μπορούσαν να κουνηθούν ακόμη και αν ήταν πιο άχρηστοι κι από φιδάκι κατά των κουνουπιών τους καλοκαιρινούς μήνες.
Πόσοι από σας πληρώνεστε κανονικά ακόμη; Πόσοι από σας δε νιώσατε στο πετσί σας την πείνα, δε χρειάστηκε να νοσηλευτείτε σε νοσοκομείο χωρίς καμία ασφάλιση, να πάτε στην εκκλησία για να ζητήσετε φαγητό, να δώσετε το αυτοκίνητο σας γιατί δεν βαστάτε τα χρέη του, να στείλετε τα παιδιά σας σε συγγενείς και φίλους για να μπορούν να τρέφονται σωστά και να μην λιποθυμούν σαν τα κοτόπουλα κάθε τρεις και λίγο, να μην έχετε να πληρώσετε τα ενοίκια και τα δάνεια σας; Πόσοι από σας δε δούλεψαν δωδεκάωρα για να πληρωθούν τετράωρα και αυτό μετά από μήνες ή και χρόνο ολόκληρο; Εσείς, λοιπόν, είστε οι βολεμένοι. Εσείς που δεν τα ζήσατε αυτά. Και σαφώς καλά θα κάνετε να ψηφίσετε το ναι, γιατί διαφορετικά ο πλούτος σας είτε θα χαθεί είτε θα μοιραστεί. Εξάλλου, η αριστερά ποτέ δεν ήταν υπέρ των πλουσίων.
Εγώ όμως που έζησα την άλλη πλεύρα,που ο κόσμος, ακόμη και άθεοι πολίτες, έτρεξαν στις εκκλησίες και στα ορφανοτροφία να ζητήσουν βοήθεια και κάποιου είδους άσυλο για τα παιδιά τους... Έζησα την πλευρά που οι άνθρωποι γέμισαν τα κέντρα αποκατάστασης, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους κι έπεφταν χάμω από τα εγκεφαλικά και τα ανευρίσματα... Έζησα την πλευρά που το πρόβλημα υγείας σου χρειαζόταν ένα χρόνο και παραπάνω θεραπείας και το κράτος σου κάλυπτε μόνο τις ενενήντα μέρες κι όταν δεν τα κατάφερε πλέον να τα φέρει βόλτα, πέταξε έναν έναν τους ασθενείς έξω για να μικρύνει το χρέος που πρέπει να καταβάλλει απέναντι στους γιατρούς και τους φυσιοθεραπευτές ως αμοιβή. Έζησα την πλευρά που ενώ λεφτά υπήρχαν, τα περιθώρια για τις αποπληρωμές των δανείων φάνταζαν εφιάλτης για τον καθένα από μας που μπήκε στην παγίδα να ζητήσει ένα για να πάρει ένα σπίτι, να ξεκινήσει κάποιο είδος σπουδών, να γεννήσει η γυναίκα του, να εγχειριστεί κάποιος συγγενής του... Έζησα την πλευρά που λόγω αναπηρίας μπορούσα βάση νόμου να δουλέψω λιγότερο από οχτάωρο, παρ'όλα αυτά έκλεινα δωδεκάωρο, αλλά πληρωνόμουν για τετράωρο...
Κι όλα αυτά πριν βγει η αριστερά. Η αριστερά τώρα βγήκε. Εγώ λοιπόν, θα ψηφίσω όχι. Δεν είμαι απελπισμένη και δε νιώθω καθόλου απελπισία μέσα μου παρά το σκηνικό. Τα συναισθήματα είναι για ανθρώπους που περνάνε καλά, δε τους απασχολεί τίποτα σοβαρό και κοιτάνε να φαγωθούν με τα ρούχα τους για να αποκτήσει η ζωή τους λιγουλάκι σασπένς. Όσοι έχουν φτάσει στον πάτο, γνωρίζουν για το συναισθηματικό κενό και άδειασμα που δημιουργείται.

Καλό καλοκαίρι

Πάντα ορίζαμε το καλό και το κακό ανάλογα με τις προσωπικές μας πεποιθήσεις που γεννιόντουσαν και παίρνανε μορφή ανάλογα με τα βιώματα μας, που συνήθως όντας σκληρά, έκαναν οτιδήποτε να μοιάζει ανούσιο και περαστικό. Τόσο περαστικό που μία ανάσα σου συνήθως διαρκούσε παραπάνω.
Θυμάμαι την ημέρα που έκλειναν τα σχολεία. Διοργανώναμε πάντα γιορτή η οποία έκλεινε με μπουγελώματα κι έπειτα από αυτό ήμουν πάντα με πυρετό. Δε με πείραζε όμως αυτό. Με πείραζε που έκλειναν τα σχολεία και έχανα τους φίλους μου. Γιατί εγώ φίλους είχα μόνο στο σχολείο. Στα διαλείμματα, αν είχα λεφτά ή κάποια συμβουλή να τους δώσω. Αλλιώς ήμουν μόνη. Παρατηρούσα τα πουλιά και τα λουλούδια κι αναρωτιόμουν διάφορα γύρω από τη ζωή και τη συμπεριφορά της. Κι αναρωτιόμουν αν αξίζει η αναπηρία να αμείβεται με μοναξιά. Αν η σοφία είναι το σωστό δώρο για ένα παιδί που το μόνο που αναζητά είναι το παιχνίδι με τους συνομίληκους του. Αν η τύχη δεν είναι όντως τύχη, αλλά καταδίκη παλαιότερων κακουργημάτων.
Δεν έβρισκα ποτέ απάντηση. Πάντοτε με πλησιαζε κάποια γιαγιά ή κάποιος παππούς, μου αγόραζε καραμέλες ή παγωτό και μου έλεγαν πως ο Θεός έχει για όλους. Εγώ περίμενα. Περίμενα να δω πότε θα είναι η σειρά μου να λάβω αυτά που έχει να μου δώσει. Αργότερα κατάλαβα πως τα παίρνω αυτόματα, ασχέτως αν δεν τα κατανοώ τη στιγμή που τα λαμβάνω, γιατί δεν έχω την κατάλληλη γνώση. Κατά βάθος τον ευχαριστώ, αν και με εκνευρίζει πολύ ο τρόπος που μου τα δίνει.
Και πήρα πολλά. Κατάφερα να αυξήσω την υπομονή μου, να μικραίνω την υπόσταση του πόνου, να αυξάνω τη σωματική - αλλά κυριως... την ψυχική μου δύναμη, να ακούω τον εαυτό μου, να ονειρεύομαι, να ακούω τον κόσμο, να τους παρατηρώ πώς περπατάνε, πώς μιλάνε, πώς σκέφτονται. Να βλέπω την αξία της κάθε μέρας. Ακόμη κι όταν ζεις μέσα σε μια κατάσταση που ονομάζεις ρουτίνα, καμία μέρα δεν έχει δίδυμη αδερφή. Χωριστές παραστάσεις σε χωριστές χρονικές στιγμές όλα που κάτι έχουν να σου πουν και καλείσαι να μάθεις τη γλώσσα επικοινωνίας τους.
Όταν μεγαλώνεις σαν μοναχοπαίδι, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Είτε θα βρεις φίλους για να γλιτώσεις την σκέψη και να ενσωματωθείς σε κάτι άλλο είτε θα μείνεις με τις σκέψεις και τα ερωτήματα. Κι εγώ άνηκα πάντα στη δεύτερη κατηγορία, γιατί κανένας δεν ήθελε να περάσει τις διακοπές του με κάποιον που διαφέρει κι έχει κινητικά προβλήματα. Δεν ήμουν της μόδας τότε.
Ένα από τα αγαπημένα μου χόμπυ ήταν να συλλέγω σκέψεις ανθρώπων και να φτιάχνω κολλάζ με τις απαντήσεις τους σε ένα τετράδιο το οποίο περιείχε κάθε λογίς ερώτηση, κάτι σαν λεύκωμα. Όταν το τελείωνα, έβγαινα στο μπαλκόνι και περίμενα κάποιον να περάσει. Να τον κεράσω ένα παγωτό με αντάλλαγμα την παρέα του, έτσι... Για καλό καλοκαίρι.