Mέσα σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί μπορείς να δεις όλους τους αιθέρες να παλεύουν στα γυάλινα τοιχώματα να σκεπάσουν την ανάσα σου και να την αναγεννήσουν μέσα από το άγριο γιατί που στέκει πάντα αγέρωχο σε κάθε αδυναμία του μυαλού σου να κρατήσει απέναντι μια δυσκολία, να την στήσει στα τέσσερα μέτρα και τέλος, να την διώξει μακριά.
Είναι ένα υπέροχος καμβάς γυαλισμένος με σκοτεινά χρώματα, σχεδόν ανύπαρκτα στους διαδρόμους του εγώ της υποσυνειδησιακής οντότητας σου...
Πρόσωπα χαρούμενα, μουντά, αγριεμένα, δειλά, απαιτητικά και άλλωτε τόσο δοτικά χορεύουν γύρω και σε καλούν να χαθείς στην πλάνη του ερωτισμού που λύνει το κορμί σου καθώς πίνεις και χάνεσαι μέσα στις γουλιές των καταπιεσμένων θέλω που δεν άγγιξες ποτέ ως τώρα από συστολή και φόβο προς το άγνωστο γνωστό της ρουτινιασμένης καθημερινότητας που σου τρώει τα σωθικά σε μικρές ποσότητες...
Μελωδίες και χρώματα που κάποτε αγάπησες είναι εκεί για να αγκαλιάσεις... Ακόμη και να τα ποδοπατήσεις σε περίπτωση που κάτι, κάποιος, κάποτε μπήκε μπροστά στο πρώιμο χαμόγελο σου και τα τσαλάκωσε σαν φθηνά χαρτιά λαϊκής που τυλίγουν τα άλλωτε φρέσκα ψαρικά. Είναι άραγε τόσο απλό να ξεχνάς το παρελθόν σου; Γιατί εγώ δεν κατάφερα ποτέ να το σβήσω...
Μοιάζει σαν ταινεία από σπασμένες πορσελάνες που προσπαθούν να ενωθούν με τα υπόλοιπα κομμάτια τους, να αποκτήσουν σώμα, να κλέψουν μια ψυχή και να προσπαθήσουν να αντιγράψουν την ζωή ενός ανθρώπου με τεχνάσματα βουντού πάνω στο χαλί μιας λεπτής κλωστής ανάμεσα στην διήγηση και την αληθινή ροή ζωής...
Και το μόνο που αναζητάς... Είναι μια γουλιά από οξυγόνο... Στο τέλος αυτού του ταξιδιού.
Είναι ένα υπέροχος καμβάς γυαλισμένος με σκοτεινά χρώματα, σχεδόν ανύπαρκτα στους διαδρόμους του εγώ της υποσυνειδησιακής οντότητας σου...
Πρόσωπα χαρούμενα, μουντά, αγριεμένα, δειλά, απαιτητικά και άλλωτε τόσο δοτικά χορεύουν γύρω και σε καλούν να χαθείς στην πλάνη του ερωτισμού που λύνει το κορμί σου καθώς πίνεις και χάνεσαι μέσα στις γουλιές των καταπιεσμένων θέλω που δεν άγγιξες ποτέ ως τώρα από συστολή και φόβο προς το άγνωστο γνωστό της ρουτινιασμένης καθημερινότητας που σου τρώει τα σωθικά σε μικρές ποσότητες...
Μελωδίες και χρώματα που κάποτε αγάπησες είναι εκεί για να αγκαλιάσεις... Ακόμη και να τα ποδοπατήσεις σε περίπτωση που κάτι, κάποιος, κάποτε μπήκε μπροστά στο πρώιμο χαμόγελο σου και τα τσαλάκωσε σαν φθηνά χαρτιά λαϊκής που τυλίγουν τα άλλωτε φρέσκα ψαρικά. Είναι άραγε τόσο απλό να ξεχνάς το παρελθόν σου; Γιατί εγώ δεν κατάφερα ποτέ να το σβήσω...
Μοιάζει σαν ταινεία από σπασμένες πορσελάνες που προσπαθούν να ενωθούν με τα υπόλοιπα κομμάτια τους, να αποκτήσουν σώμα, να κλέψουν μια ψυχή και να προσπαθήσουν να αντιγράψουν την ζωή ενός ανθρώπου με τεχνάσματα βουντού πάνω στο χαλί μιας λεπτής κλωστής ανάμεσα στην διήγηση και την αληθινή ροή ζωής...
Και το μόνο που αναζητάς... Είναι μια γουλιά από οξυγόνο... Στο τέλος αυτού του ταξιδιού.
