Και ξαφνικά...

Είσαι μαλάκας και αρχίδι... Και πολύ ασχολήθηκα μαζί σου... Έπρεπε να έχω φροντίσει τον εαυτό μου και κανέναν άλλον σας...
Πολλές φορές η γλώσσα, κόκαλλα δεν έχει και κόκαλλα τσακίζει...Ήθελα να είμαι από μια μεριά να το αποφύγω όλο αυτό το σημερινό.Μόλις είχα ξυπνήσει, βέβαια, είχε μια απόσταση από το χωριό και την έπεσα για λίγο.Τα μάτια μου ήταν τόσο βαριά που έκλειναν από μόνα τους. Είδα τον Άρη να κατεβαίνει με το μωρό αγκαλιά και να μπαίνει σε ένα μαγαζί. Το αμαξι ανέπτυξε ταχύτητα και πήγαμε προς το σπίτι. Ακουσα πολλά. Και πράγματα που δεν ήθελα να ακούσω ή δεν περίμενα να ακούσω. Τουλάχιστον από την μάνα μου.
Εντάξει. Ξέρω ότι δεν έχει τον τρελό χρόνο για τον εαυτό της. Την πειράζει που έχει κάποια παραπάνω κιλά και δεν μπορεί να τα χάσει. Τα αστεία μου δεν τα βλέπει για αστεία, συνήθως τα παρεξηγεί. Με τον άντρα της δεν έχουν τον χρόνο που είχανε κάποτε. Ο μικρός είναι ζούζουλο. Είναι τα δάνεια. Το δικαστήριο για το σπίτι. Η σχολή μου. Τα υπόλοιπα έξοδα. Αλλά και πάλι. Ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι με προβλήματα και πάντα θα υπάρχει κάτι να μας στεναχωρεί και κάτι άλλο να μας κάνει να χαιρόμαστε... Τι να κάνουμε.
Λύση δεν είναι να αυτοκτονήσει ή να μας παρατήσει ούτε να χωρίσει και να μείνουμε στο δρόμο όλοι μας και χωρίς κανένα εφόδιο. Είμαι κατά των σπασμωδικών κινήσεων...
Και ήδη έχω ζήσει ένα διαζύγιο. Δεν είμαι σε θέση να ζήσω και δεύτερο. Και αυτήν την φορά να αφήσω τον αδερφό μου πίσω και να σηκωθώ να φύγω. Αλλά μάλλον αυτό θα κάνω. Ηδη ψάχνω για δουλειά. Βρήκα κάτι αγγελίες. Θα πάρω αύριο τηλέφωνο και ότι γίνει. Βαρέθηκα να ακούω ότι φταίω εγώ για όλα. Εντάξει. Σε κάποια μπορεί να φταίω, αλλά οχι σε όλα...
Ξέρω ότι και η μανα μου δεν είναι βράχος και ότι δεν αντέχει να ακούει τα πάντα. Αλλά, αν δεν τα πω στην μάνα μου, σε σένα, σε κάποιον άλλον... Τότε που θα τα πω; Και πιο έμπιστο άτομο από την μάνα σου υπάρχει; Δεν κάνω τίποτα από κακία...
Εύχομαι να μην χωρίσουν και να είναι απλά μια κρίση από τις πολλές. Αλλά νιώθω ότι η μαμά έχει ξεπεράσει τα όρια της. Το λέει ήδη ότι θέλει να μας παρατήσει και να φύγει και δεν είναι η πρώτη φορά που το λέει. Ίσως είναι καλύτερα και για αυτήν έτσι. Ίσως να μην ήταν έτοιμη να γίνει μάνα ή να τελείωσε εδώ ο κύκλος της. Είμαι είκοσι χρονών. αργά ή γρήγορα θα φύγω από το σπίτι για να ανοίξω αυτά τα γαμημένα φτερά και να φύγω να φύγω μακριά.
Όμως, η ένσταση μου είναι στον μικρό. Που έκανε αμαν και πως να τον γεννήσει, γιατί ήθελε άλλο ένα παιδί και παράλληλα να κρατήσει την οικογένεια της και τώρα το λέει απλά κακομαθημένο και τα τινάζει όλα στον αέρα. Ο μικρός, δεν έγινε από μόνος του έτσι. Κάποιοι βοήθησαν σε αυτό. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η απάντηση είναι ΟΛΟΙ. Είχαμε χρόνια να δούμε παιδί στο σόι και πέσαμε όλοι με τα μούτρα πάνω του να μην του λείψει τίποτα και στο τέλος ναι, τον κάναμε σαν τα μούτρα μας. Όμως δεν φταίει και δεν θέλω να φύγω μακριά από αυτόν και δεν είναι σωστό να χωρίσουν ξανά. Εγώ θα το ζήσω για δεύτερη φορά και ο  μικρός θα μείνει χωρίς μάνα. Επειδή στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο μικρός ναι, έχει μπαμπά. εγώ δεν είχα.
Και τώρα, θα με πεις αχάριστη, γιατί με μεγάλωσε ο άντρας της μάνας μου. Αλλά όσο παράξενο και αν ακουστεί... Σαν τον μπαμπά σου κανένας από μια ηλικία και μετά... Δεν τραβάει η ομάδα. Είναι ένας φίλος. Που όταν στεναχωρεί την μαμά δεν είναι φίλος.

Θα σου τηγανίσω ψάρια...

Tα μνημόσυνα ποτέ μου δεν τα λάτρεψα. Ίσως ήταν και ότι πιο άχρηστο για μένα. Βέβαια, ο παππάς πάντα έλεγε ότι βοηθάει στην σωτηρία της ψυχής. Του νεκρού, να φανταστώ, γιατί από κοτσομπολιό άλλο τίποτα.
Και τι φόρεσες και πως το φόρεσες και τι είπες και πού το είπες;
Πόσο χρόνο ξοδεύεις για τον εαυτό σου και πόσο για τα παιδιά σου;
Είσαι καλή νοικοκυρά; Ικανοποιείς τον άντρα σου; Σ'αγαπάει η πεθερά σου;
Κλείσαμε ένα χρόνο για τον παππού. Αλλά τον νιώθω πάντα δίπλα μου. Είναι από τις λίγες φορές που κλείνω τα μάτια μου και τον νιώθω κοντά μου. Είναι εκεί και με κοιτάζει και χάνομαι στην αγκαλιά του όποτε το έχω ανάγκη και μου τραγουδάει... Μου τραγουδάει...
Θα σου τηγανίσω ψάρια σαρδελίτσες πεταχτές...
Α, ρε παππού. Οσο ήσουν εσύ ζωντανός τα πράγματα ήταν σε μια σειρά. Σπάνια τσακωνόμασταν και αν το κάναμε ήταν για λίγο. Κι όποτε ήταν πολύ... Είχαμε εσένα. Να μας μιλάς για τα παλιά τα χρόνια και να ξεχνιόμαστε... Εμείς οι μικροί...
Οχτώ η ώρα είμασταν στην εκκλησία. Κανονικά, έπρεπε να είμασταν πιο νωρίς εκεί... Αλλά δεν ξυπνούσαμε εύκολα. Την προηγούμενη δεν είχα ύπνο. Πάντα όταν αλλάζω μέρος δυσκολεύομαι να βολευτώ. Με τσίμπησαν και ψύλλοι. Χρόνια είχε να μου συμβεί.
Τον παππά δεν τον είδα. Ηπια καφέ και λίγο λικέρ. Με έτσουξε το στομάχι και έφυγα. Όχι για αυτό, αλλά με φιλούσε κόσμος που δεν ήξερα και είμαι περίεργη με αυτά.
Στο καπάκι έκανα ένα γύρο στην εκκλησία. Καθαρός ουρανός αν και μουντός. Τα χορτάρια φρέσκα από την βροχή και η πόρτα από τα νεκροταφεία βαριά. Δεν μπήκα μέσα. Δεν ήθελα. Μπήκα στο αμάξι και έφυγα με την θεία μου για το σπίτι.

Λουλουδένια πνοή

Σήμερα ξύπνησα με άλλη διάθεση. Από αυτές τις ωραίες που το χαμόγελο είναι στα χείλη έστω και για λίγη ώρα. Έφτιαξα πρωινό και πήγα μαζί με την μαμά μου να αγοράσω μερικά λουλούδια, γιατί τόσες μέρες φαγώθηκε να φυτέψουμε μερικά στο μπαλκόνι.

Ήμουν σχεδόν σίγουρη να της πω όχι στην αρχή, είμαι αρκετά μεγάλη για να πάω βόλτα με την μαμά μου και ακόμη και τα μικρά παιδιά βγαίνουν μόνα τους έξω...Όμως αυτήν μου η σκέψη δεν κράτησε και πολύ. Μπαίνοντας στην αρχική του προφίλ μου είδα το ποστ του Θάνου.

Η μαμά του είχε πεθάνει ύστερα από μήνες που έμεινε στο νοσοκομείο. Κάθε του λέξη και μια μαχαιριά. Δεν άντεξα. Έκλαψα. Και ναι. Πήγα με την μαμά μου βόλτα. Και ναι. Δεν νιώθω καμιά ντροπή πλέον για αυτό, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία μέρα σου με τα άτομα που αγαπάς...

Κι αυτά είναι τα λουλουδάκια τα οποία πήραμε. Δεν τα μεταφυτέψαμε ακόμη. Θα μπουν σε πορτέρια πολύ σύντομα.

Τα έργα του κολλητού μου

Ήταν από τις λίγες μέρες που είχα κενό. Έτσι πήρα τον κολλητό μου τηλέφωνο, εαν μπορούσε να πάμε για έναν καφέ να πούμε τα νέα μας. Δυστυχώς, από την στιγμή που δεν οδηγάω η ίδια μου, δεν είμαι σε θέση να αποφασίσω για το τι ώρα θα γυρίσω στο σπίτι μου μερικές φορές... Έτσι και δεν τον είδα... Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δούμε ορισμένα από τα έργα του.... :) Το τελευταίο είναι και το αγαπημένο μου. Ο Σκίπι :)

Απογοήτευση...

Τρεις μέρες χωρίς καθόλου χρήματα στην τσέπη για δέυτερη εβδομάδα. Δεν ξέρω που θα πάει αυτήν η κατάσταση, αλλά σίγουρα δεν θα πάει και μακριά με τόσο ακριβή που έγινε η βενζίνη. Νιώθω να πέφτω σε κατάθλιψη όταν βλέπω άτομα δίπλα μου να σκορπάνε τα πενηντάρικα σαν να είναι καραμέλες ακόμη και τώρα με την κρίση και να μην υπολογίζουν πως υπάρχουν άτομα που πραγματικά πεινάνε και δεν ξέρουν αν θα έχουν σπίτι ως αύριο να μείνουν.
Και πριν βιαστείς να πεις ότι εγώ κρίνω από έξω, να σου πω ότι και εγώ με δάνεια είμαι και μάλιστα δεν μπορώ να βγάλω άλλα χρήματα από την τράπεζα και ούτε δουλειά έχω. Η σχολή είναι σε μία κατάσταση που σε δεκαπέντε μέρες θα αρχίσει να ξαναζητάει χρήματα και μόνο οι καθημερινές μετακινήσεις μου από την σχολή στο σπίτι, είναι κοντά στα είκοσι ευρώ την ημέρα. Το μόνο που με σώζει είναι αν μου δανείσει κάποιος γνωστός, που και αυτό δεν μου αρέσει, διότι το θεωρώ τεράστεια ξεφτύλα και μεγάλο ξεπεσμό, για μένα... Που ήμουν η πρώτη που βοηθούσε αν το ζητούσες και τις περισσότερες φορές, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Και τώρα τι; Πού; Πώς;
Και εντάξει, εσύ έχεις πλούσιο μπαμπά και μαμά και δεν έχεις ανάγκη καμία από κρίση και πόνο. Αλλά μην το δείχνεις τόσο έντονα... Όχι τόσο... Όχι τώρα... Κράτα στην άκρη κάποια χρήματα... Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει και εσένα τελικά...

Η διαδρομή

Σε ένα χωλ χαθήκαμε μονόχρωμο μακρύ με μια παλέτα στο χέρι
Προσπαθήσαμε να βάψουμε τους εφιάλτες όνειρα με την πρόφαση της αποκριάς
Ανακατέψαμε τα χρώματα όπως κάποιοι ανακάτεψαν την ζωή μας έτσι απλά σε ένα λεπτό
Μα και πάλι... Δεν νιώσαμε ούτε για λίγο καλύτερα με αυτήν την κίνηση...
Λένε πως οι πεταλούδες σε ελευθερώνουν... Κι αν τελικά σε τρελαίνουν;
Σε ποιο κύμα θα επιστρέψεις πίσω στον εαυτό σου  ξανά άραγε...
Κι αν δεν τα καταφέρεις... Με πόσες κλωστές θα φτιάξεις τον μανδύα σου;

Οι ψευτομάγκες

Κάπου είχα διαβάσει την φράση ότι ο ηλίθιος και το σύμπαν δεν έχουν όρια... Μάλιστα υποστήριζε πως το σύμπαν κάπου μπορεί και να τελειώνει... Επίσης κάπου είχα διαβάσει για τον μαλακομαγνήτη, που πολλοί βιάστηκαν να του πατήσουν ένα χ και να πουν ότι δεν υπάρχει έτσι απλά και χωρίς περαιτέρω σχόλια...
Θα μου πεις που κολλάνε όλα αυτά.... Σε ένα facebook, αγάπη μου... Εκεί μέσα πλέον μπαίνει το κάθε καρυδιάς καρύδι και βγάζει την ανδρίλα που δεν κατάφερε να βγάλει στην πραγματικότητα, γιατί από πίσω κρυβόταν πάντα μια ελληνίδα μάνα να κανακεύει αδίκως ότι υπάρχει και κυρίως ότι ΔΕΝ υπάρχει στην πραγματικότητα πάνω στο παιδί της...
Και κάποια από αυτά τα παιδιά που έχουν μυαλό και σωστή ανάτροφη και συνείδηση, μεγαλώνοντας βλέπουν την αλήθεια... Τα υπόλοιπα όμως;
Καταλήγουν σε ένα από τα πολλά είδη ενοχλητικού άντρα που αφού σου το παίξει καλός τις πρώτες μέρες, χαλαρώνει βγάζοντας τον κανονικό του εαυτό. Εσύ ξενερώνεις. Τον σβήνεις και κάνει άλλα χίλια προφίλ για να σε βρίσει ή για να σε ξανακάνει φίλη και να σε σβήσει αυτός. Για τους δε φίλους του, είσαι μία σαν όλες τις άλλες που και πολλή αξία σου έδωσε και όλα τα σχετικά που ξεπερνούν και την λάμψη σε σενάριο...

Ερωτήματα...

    To πιο δύσκολο κεφάλαιο είναι αυτό των ανθρώπινων σχέσεων. Από το πως θα επικοινωνήσουμε με την μάνα, το πως θα μιλήσουμε με τον μπαμπά, το πως θα καθήσουμε δίπλα στην γιαγιά, στον παππού... Στο τι θα εκμυστηρευτούμε στην φίλη και στην αδερφή... Στο πώς θα έχουμε καλές επαφές ακόμη και με αυτούς που δεν συμπαθούμε για χάρη της δουλειάς μας.
Έχουν γραφτεί και γράφονται πολλά συμβουλευτικά βιβλία για το πως θα επιτυχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, με ώρες αυτοσυγκέντρωσης και πάρτυ της γειτονιάς... Με ερωτήσεις και πιθανές απαντήσεις... Η αλήθεια είναι ότι σπάνια τα διάβαζα ως το τέλος. Κι αυτό γιατί πίστευα πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός σύφωνα με τα βιώματα και τα προσωπικά του θέλω. Οπότε για μένα δεν έλεγε κάτι το καλούπι...Αν υπήρχε μια συνταγή, τότε γιατί δεν βγήκε ένα βιβλίο να το παίξει βίβλος;

O καφές

Ένας ακόμη κόκκος από καφέ και λίγη ακόμη ζάχαρη... 
Αναμεμειγμένοι με ζεστό νερό και σκέψεις που κοχλάζουν... 
Για το χθες... Για το σήμερα... Για το αύριο... 
Που αβέβαιο κοιτάζει πίσω από το παράθυρο και τρέμει... 
Θολές φιγούρες από παλιό σινεμά... Σκονισμένες και ξεχασμένες για καιρό... 
Σε ένα ντουλάπι φαγωμένο από την υγρασία... Τρυπάνε τα κόκκαλα...  Πονάνε...
Εκεί στο κρεβάτι σέρνονται και σκεπάζονται... 
Κουκουλώνται ως πάνω με την θλίψη και την τελευταία τους ελπίδα... Όπως τότε.... 
Για εκείνον τον καμβά απέναντι από το χωλ... Με την κοπέλα και το πράσινο καπέλο... 
Είναι ήδη αργά... Για το φάρμακο...
Φάρμακο από φάρμακο διαφέρει... 
Μπορεί να σε πάει ψηλά και ή και να σε σέρνει... Σαν τώρα... 
Άλογα στο κάρο του πόνου... Που τρέχει μέσα στις λάσπες και στο κρύο... Της ψυχής... 
Που το μόνο που ζητάει πια... Είναι εκείνος ο καφές...

Αυτό μας έλειπε

Kαι εκεί που καθόμασταν στο παγκάκι βγήκε από το ξενοδοχείο σαν σίφουνας ο Τρύφωνας Σαμαράς με το μαλλί κατάξανθο και  μπούκλα αλά Βιουγουκλάκη στο η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά...
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καμία όρεξη να τρέξω από πίσω του για αυτόγραφο ή για όλα αυτά τα χαζά, αλλά μιας και δεν είχαμε τι να κάνουμε και είμασταν σε ένα παγκάκι και προβληματιζόμασταν για την φάση με τον Ηλία, είπαμε να τρέξουμε να τον προλάβουμε.
Αρχίσαμε να τρέχουμε τόσο γρήγορα που μόνο η δάδα μας έλειπε και οι ολυμπιακοί αγώνες. Σε κάποια φάση, γλίστρισε το χέρι μου από την Καίτη και έπεσα κάτω. Ο Τρύφωνας δεν είχε βρει αυτό που ήθελε και ήταν τώρα σε ένα άλλο περίπτερο. Τον βλέπαμε ακόμη. Δεν φιλοτιμήθηκε κανένας να με σηκώσει και έτσι περιμέναμε τον Γιάννη. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο βέβαια, γιατί μας έπιασε το φανάρι το οποίο ήταν αρκετό για να μας ξεγλιστρήσει και να φύγει. Είχε μαζί του και ένα μακιγιέρ από όσο προλάβαμε να δούμε. Πήγαμε Αριστοτέλους - Τσιμισκή και τίποτα. Περπατήσαμε λίγο ακόμη, αλλά δεν.
Κουράστηκα τόσο που αν τον έβλεπα μπροστά μου, θα του την έλεγα χωρίς λόγο. Λέγαμε χαζά στο δρόμο και γελούσαμε. Τουλάχιστον το διασκεδάσαμε. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε για να του αφήσω μήνυμα στο ξενοδοχείο. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα του έλεγα. Σπουδάζουμε δημοσιογραφία εξάλλου. Ίσως να μην τρέχει τόσο πολύ. Ξεθεωθήκαμε. Α, ρε Τρύφωνα...

Ο Ηλίας

Μου θυμίζει κάτι ταινείες κωμικές... Εκεί που ο άντρας είναι απελπιστικά χαμηλής αυτοεκτίμησης και κάνει ότι του κατέβει στο κεφάλι για να κατακτήσει όλο και περισσότερες γυναίκες για να τονώσει το ηθικό του έστω και για λίγα λεπτά της ώρας...
Τον Ηλία τον γνώρισα λίγο πριν το καλοκαίρι, μέσω ενός γνωστού. Μεταλάς και με δικό του γκρουπάκι. Γύρω στα 23 με μουσάκι, μακριά μαλλιά και καστανά μάτια. Συνήθως βλέμμα απλανές και αργή ομιλία, με πανέμορφο όμως χαμόγελο και χροιά φωνής. Δεν ήταν χιουμορίστας, αλλά αδέξιος και γελούσαμε με αυτά που έκανε στο τέλος.
Αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο και να κανονίζουμε για να βγούμε. Στην αρχή με γοήτευσε, γιατί έλεγε ότι του άρεσαν οι στίχοι μου και με ήθελε στο συγκρότημα πάση θυσία. Φυσικά και δεν έκανα κάτι παραπάνω με αυτό, γιατί εμένα το άχτι μου ήταν να γράφω ερωτικές μπαλάντες τύπου Βέρτη - Χατζηγιάννη και όχι τα ντάμπα ντούμπα του Ηλία.
Κάποιες φορές ήρθε στο σπίτι μου, κοιμήθηκε εδώ. Αρχισε να νιώθει αλλιώς και να μου λέει πως με θέλει. Πήγε διακοπές και ύστερα χαθήκαμε για λιγάκι, επειδή πήγα και εγώ και οι δικές μου διακοπές είναι πάντα σε απομονωμένα μέρη χωρίς τηλέφωνα και λοιπή επικοινωνία.
Όταν γύρισα, αποφασίσαμε να πάμε σε μια συναυλία. Ήταν να έρθει από την σχολή για να με πάρει, αλλά δεν ήρθε ποτέ και δεν έμαθα το λόγο. Δεν με ένοιαξε και πολύ, γιατί στην συναυλία πήγαμε κανονικά και δεν υπήρξε κανένα σοβαρό πρόβλημα ως προς το πως περάσαμε. Χαθήκαμε. Λίγο εγώ λίγο αυτός. Λίγο οι δουλειές.
Σήμερα γνώρισα μια κοπέλα που έκανε παρέα με την Καίτη. Λίγο γεματούλα με πίρσινγκ στην μύτη, ροζ κραγιόν και μπλε φόρμες.  Ήταν χαρούμενη, γιατί θα ερχόταν το αμόρε της που είναι δυο μισι και κάτι λίγα χρόνια μαζί και θα πηγαίνανε για φαγητό να χαλαρώσουν. Χάρηκα και εγώ και της είπα πού να πάνε και της πρότεινα και καλά μαγαζάκια με φαγητό και φθηνό, αλλά γευστικό ποτό. Μας είπε ότι τον λένε Ηλία, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Αλλωστε έχει τόσους πολλούς...
Και σκάει μύτη ο Ηλίας. Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΗΛΙΑΣ. Ο ΜΕΤΑΛΑΣ. ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΠΕΛΟ. Τα έκοψε γιατί θα πήγανε στρατό και καλά. Πάγωσε όταν με είδε. Πήγε να μας συστήσει η κοπέλα του, αλλά γνωριζόμασταν ήδη. Παράλληλα, γνωριζόταν και με την Καίτη και με την Ρίτα. Το ίδιο διάστημα που έβγαινε μαζί μου, έβγαινε και με αυτές και είχε και σχέση με την κοπέλα που λέγαμε. Δεν του είπαμε κάτι φυσικά, όχι για αυτόν. Την κοπέλα σκεφτήκαμε...

Πρακτική Νούμερο 2

Ξύπνησα. Πήγα στην σχολή. Βρέθηκα με τον Γιάννη. Πήγαμε στο κανάλι. Μας ρωτήσαν αν έχουμε γράψει κάπου και αν κάναμε ραδιόφωνο. Ηταν ευχάριστοι μαζί μας και φιλικοί. Με αγχώνει κάπως αυτό. Είπαν θα μας τηλεφωνήσουν. Να κάνουμε το σταυρό μας και να περιμένουμε. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Πάντως τα βιογραφικά ήταν πολλά από όσο είδα.

Ο καθρέφτης

Είναι και αυτές οι μέρες που βάζεις απέναντι τον εαυτό σου και μέσα από έναν καθρέφτη που κάποιοι τον ονομάζουνε ψυχή, κοιτάς τις κινήσεις σου... Είναι πολλά αυτά που σε ενθουσιάζουν και άλλα τόσα αυτά που δεν σε κάνουν να πετάς στα σύννεφα... Γιατί σύννεφα κάλυψαν τα γεγονότα και χάθηκες μέσα σε αυτά με συνοπτικές διαδικασίες δίχως καν να το καταλάβεις...
Κάποιοι λένε, πως ο καθρέφτης αυτός, αλλάζει και διαμορφώνεται ανάλογα με τα βιώματα και τα θέλω του καθενός... Μαθαίνει να προσαρμόζεται και να δίνει τις απαντήσεις την σωστή ώρα, την σωστή στιγμή... Η ερμηνεία των απαντήσεων βέβαια, είναι άλλο, πονεμένο κομμάτι...
Το τσάι είναι έτοιμο και εσύ κοιτάς την σόμπα. Θυμάσαι τα ξύλα που αγόρασες, φτάνεις στην τιμή τους συγχύζεσαι και φεύγεις από το σπίτι να πας να δείρεις ένα φίλο σου που δεν σου έδωσε τα δανεικά εδώ και ένα χρόνο. Το τσάι παραμένει στο κατσαρολάκι και κρυώνει.

Πρακτική

Μας είπαν να δώσουμε ένα βιογραφικό για πρακτική. έστειλα και εγώ. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα κάνω και είναι και κάτι το οποίο με αγχώνει, επειδή κουτσένω. Ωστόσο, εύχομαι να πάνε όλα καλά και να μπορέσω να βρω έστω μια δουλειά, να έχω με κάτι να χαίρομαι. Αν και το δικό μου βιογραφικό θα είναι καθαρά μουσικό... Πώς θα ανταγωνιστώ τις 200 γλώσσες και τα 500 πτυχία των υπολογιστών; Θεε και Κύριε...

Οι εντυπώσεις μου...

Ο Γιάννης είπε στο Μιχάλη ότι ρίχνω τα χαρτιά ενώ είχαμε πει να μείνει μεταξύ μας...
Ο Μιχάλης ήταν φαλακρός και ξενέρωτος και η Ρίτα δεν του έδωσε καν σημασία...
Η αλήθεια είναι ότι και μένα με ξενέρωσε και ας μην το παραδέχτηκα ευθέως...
Φεμινίστρια με είπε, σατανίστρια με είπε και μιλούσε για πολιτικά συνέχεια...
Ούτε το λάιβ τους άρεσε βασικά, αν και δεν έδωσαν καν σημασία...
Ο Γιάννης φασωνόταν με την Καίτη και η Ρίτα με άγνωστους...
Εγώ ήπια για ένα μήνα. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να είναι πιο κουλ...
Φύγαμε από τον Γιώργο αναγκαστικά και πήγαμε κάπου να διασκεδάσουν...
Στην παρέα εξάλλου δεν μετράει η γνώμη του ενός...
Ήταν να έρθει κι ο Νίκος, αλλά ο Γιάννης δεν ήθελε να τον φιλοξενήσει
Κι όσο να πεις το Κιλκίς είναι μακριά...
Συνεχίστηκαν και κάτι άλλα στο σπίτι και το πρωί έφυγα...
Εντάξει, ίσως είμαι εγώ λάθος, αλλά δεν έχω μάθει έτσι...
Και καλύτερα να μην μάθω και ας είμαι και ξενέρωτη...

Liveaki και δεν είμαι καλάαα....

Απόψε είναι το live με τον Γιώργο. Εύχομαι όλα να πάνε καλά. Το απόγευμα θα είμαι στην σχολή για να βρεθώ με την Καίτη και τον Γιάννη. Ο Γιάννης θα φέρει μαζί του και τον Μιχάλη για να τον γνωρίσουν στην Ρίτα. Είναι λίγο φαλακρός, λέει. Θα δείξει. Θα δούμε. Πάω να ετοιμαστώ.

ΓΚ

Σήμερα βρεθήκαμε με τον Γιώργο. Ήπιαμε έναν καφέ. Είχα ανάγκη να του πω κάποια πράγματα και να τα καταλάβει. Παράλληλα έριξα τα χαρτιά στον Γιάννη και την Καίτη. Δεν το κάνω συχνά, αλλά όταν έχω όρεξη μου αρέσει και περνάω και καλά. Τους έβγαλε σχέση. Στον Γιάννη ειδικά ότι θα είναι από επαγγελματικό χώρο με τεχνική ειδίκευση. Το μυαλό μου πήγε για πολύ μετά, η αλήθεια είναι και επειδή, έβγαζε και δουλειά, θεώρησα κάτι μετά το Ιεκ. Όμως τελικά, ο Γιάννης τα έφτιαξε με την Καίτη.
Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα. Πρώτον για την τράπουλα και δεύτερον γιατί ειναι καλά παιδιά και οι δύο. Όχι ότι δεν ζηλεύω βέβαια, αλλά οκ. Πού θα πάει και εγώ θα βρω την αγάπη. Αν και δεν θα στέλνω ζουζουνοκαρδουλίτσες. Τα βαριέμαι όλα αυτά... Απιστευταααα Αλλά αν είναι να ταιριάξουμε, θα μπορέσουμε και χωρίς αυτά και θα αντέξουμε κιόλας.